Bir punk'ta Kamboçya'nın başkentini ziyaret etmeyi planlıyorsanız, tolo cüruf müzesi bakmak için ilginizi çekebileceğiniz bir yerdir. Her turda, taksi şoförleri bu turu sunacak, bu yüzden oraya ulaşmak zor olmayacak, müze şehir merkezinde yer almaktadır.
Sadece endişeli sisteminin kanlı işkence ve işkence imajına dayanıklı olanları ziyaret etmeyi öneririm.
Tuol Clag, 1975'ten 1979'a kadar Kırmızı Khmer'nin hüküm sürmesi sırasında işkence kameraları ile cezaevine dönüştürülen eski okulun binasıdır.
Buradaki 20 binden fazla insan ölümüne işkence gördü ve sadece küçük bir mahkum yüzdesi ölümden kaçınmayı başardı.
İnsanlar "casusing" maddesi uyarınca bu hapishaneye girdi, ancak Nasami'de, Paul Pot'a göre, rejiminin tehlikesini temsil edebileceği herkes vardı.
Bunlar öğrenciler, öğretmenler, akademisyenler, doktorlar, parti liderleri, Budist rahipler ve diğerleri idi. Eğitim sahibi olanların hepsi bir tehlike okuyabilir ve yazabilir. Rejim, 1979'da düşüşünden sonra ülkede tamamlanmış bu insanları şaşırttı.
Hapishaneye vardığınızda, herkes soyunduydu, kişisel eşyaları biyografilerini seçildi ve zorladı. Erken çocukluktan başlayan tüm gerçekler listelenmiş olmalıdır. Bu, cezaevi işçileri tarafından sayısız sorgulamalar için üssü verdi.
Mahkumlar fotoğraflandı ve onlara bir sıra numarası atadı, cezaevinin duvarlarında çok sayıda mağdur mağduru görebilirsiniz.
Mahkumlar, çimento zeminde tam uyudukları izole dar hücrelere yerleştirildi. Birbirleriyle konuşmak yasakladılar. Onları günde iki kez, küçük kısımlar sıvı pirinç lapası ile beslerler, sadece korumaların onayı ile kurutulur. Hijyen yoktu, bu da çeşitli cildin ve bulaşıcı hastalıkların yayılmasına neden oldu. Satın alındı öldürüldü.
Hapishanedeki gün 4.30'da başladı. Tüm mahkumları kendilerini öldürebilecekleri eşyaların varlığı için kontrol ediyor. İntihar girişimleri nadir değildi, bazı mahkumlar acılarını kendi başlarına bitirmeyi başardı.
Tüm mahkumlar, onlardan sahte itiraflar arayarak işkence gördü.
Müzede işkence için tüm araçlar korunur. İnsanlar demir zincirleri tarafından yataklara yakalandı, onları metal çubuklarla döktü, yandı, parmaklarını ve ellerini kesti.
İşkence, mahkum suçluluğunu tanımadığı sürece, çok saatlerce ve acımasızdı. Bundan sonra, suçluluğu tanımak, okulun bahçesinde vuruldu ya da asıldı.
Ölü, hapishanedeki genel mezarlara boyanır, yerler yok olmaya başladığında, yakıldıkları ve ayrıca mezarlara atıldıkları şehirden çıkarılmaya başladılar.
Yaklaşık 80 yabancı vatandaş da S-21'e düştü, hiçbiri hayatta kalmak mümkün değildi.
Müzeye ziyareti, bu ülkenin nüfusunun yaşadığı korku anlayışını derinleştirecek. Kamboçya'nın neden dizleriyle yükselmesi ve gelişmeye başlaması neden bu kadar zor. Hüzünün izi hala insanların yüzlerinde çok belirgin değil, korkunun genetik olarak genç nesile bile geçtiği bir his.
Tol cürufu ziyareti, beni daha da büyük bir şefkatle bile öğretti, şimdi insanları kınamamaya çalışıyorum, ancak onların tarihlerinin incelemesi ve deneyimli ülke olaylarına samimi ilgi alanlarını anlamaya çalışıyorum.