Bulgakov Müzesi'ne tesadüfen geldim.
En büyük kızı ile Bulgakov Tiyatrosu'na gittik. Erken geldiler ve burada tiyatroya biletlerde, müzeye ücretsiz gidebiliriz. Tabii ki, bol olduğu gibi bu fırsattan faydalandık.
Ünlü girişi girdi. Burada "Kötü Daire" No. 50'nin bulunduğu yer.
Ve hemen burada duvarların ve merdivenlerin de müzenin bir parçası olduğunu görün. Burası yazar Bulgakov'un hayranları seçildi. Müzede burada göründüğü için çok daha erken bir zaman aradılar. Ve müze 2007 yılında açıldı. Uzun yıllar boyunca Bulgakov'un girişin duvarları üzerindeki hayranları romanı için aşka itirafıyor. Ayrıca, bu duvarlara yazdığınız her şeyin gerçekleşeceği güzel bir efsane var. Duvarlar artık bir kez boyanmış olmasına rağmen, burada yazıtlar kıskanılacak düzenliliklerle birlikte görünür. Duvarların aksine, mahkemelerdeki fayanslar ve merdivenler değişmez, her şey yıllar önce kalmalıdır.
Müzenin kendisi uzun süren koridorlu ortak bir dairedir. Bir nedense, bir nedenden dolayı "Pokrovsky Kapısı" filmini hatırladım, o operanın değil, hafızadan ilham aldıklarını ve nostaljiyi ilham verdim. Eski, perişan parke, düşük, garip küçük mobilya. Cilt önceki yılların atmosferini hissediyor.
Duvarlar Mikhail Bulgakov Portreler tarafından incinir. Utançım için, müzeyi ziyaret etmeden önce, bir yazarın portresi görmedim. Ve eğlenceli gözlerle çok güzel bir adam olduğu ortaya çıktı.
Dairede, bu dönemin çeşitli sergileri ile farklı renklerin (mavi ve beyaz dolap) birkaç odasına sahiptir.
Ve ... Bulgakov'un kendisi dolabı. Aziz - azizler - yazarın ve kitapların masaüstü, her yerde kitaplar. Gerçekten çok mu öyle mi? Dairede bir başka unutulmaz yer ortak bir mutfaktur.
Bir bit pazarı ve koleksiyonerler için cennete dönüştü.
Bu arada, gerçek kara kedi daire etrafında dolaşıyor, adı ihtiyaç duymuyor - "su aygırı" emin.