நான் இந்தியாவில் ஒரு வணிக பயணத்தில் இருந்தபோது, நான் இரண்டு நாட்களாக விழுந்தேன், நான் ஹைதராபாத் நகரில் அவற்றை கழித்தேன். இந்த இடத்தில் இந்த இடத்தில் விழுந்தது, நான் இந்திய வளிமண்டலத்தில் முற்றிலும் மூழ்கியிருக்க விரும்பினேன். எங்கள் விமானம் விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியது. காந்தி மற்றும் அங்கு இருந்து ஒரு டாக்சி மீது நாங்கள் ஹோட்டல் சென்றார். சாலை ஒரு மணி நேரம் எடுத்து, தொலைவில் சிறியதாக இருந்தாலும், எங்காவது 20 கி.மீ.
இந்தியாவில் இயக்கம் குழப்பமான ஒன்று, மற்றொரு நாட்டில் இருந்து ஒரு நபர் முற்றிலும் புரிந்துகொள்ள முடியாதது. வாகன சமிக்ஞைகள் எல்லா இடங்களிலும் கேட்கப்படுகின்றன. கூடுதலாக, வண்டி சாலையில் செல்கிறது என்ற உண்மையை ஆச்சரியமாக எதுவும் இல்லை. அவர்கள் புனிதமான விலங்குகளாக கருதப்படுகிறார்கள், அதனால் அவர்கள் எங்கு வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம்.
எங்கள் ஹோட்டல் ஒழுக்கமாக மாறியது, கூட ஒரு பூல் இருந்தது, ஒரு பச்சை பகுதி இருந்தது. அறை சுத்தமாக உள்ளது, நான் மோசமான எதிர்பார்த்தேன். குடியேறினோம், சுற்றுப்புறங்களை ஆய்வு செய்ய நாங்கள் சென்றோம். நகரம் ஒரு செயற்கை ஏரி உள்ளது, இது மத்தியில் மத்தியில் புத்தர் சிலை உள்ளது. ஒரு கூடுதல் கட்டணத்திற்காக நீந்தலாம் மற்றும் அதை அருகில் கருதலாம்.
இந்த பாடம் சுவாரசியமான எதுவும் தங்களை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை என்பதால், இதை செய்யவில்லை.
ஹைதராபாத் அதன் பஜார் மற்றும் முத்து ஆகியவற்றிற்கு புகழ் பெற்றது. சந்தை தாக்கிய பிறகு, முழுமையான Antisanitia, அழுக்கு மக்கள் மற்றும் உடனடியாக எதையும் பெற ஆசை முழுவதும் வந்து.
நகரத்திலிருந்து தொலைவில் இல்லை ஒரு பழைய கோட்டை, ஒரு சுவாரஸ்யமான வரலாற்று பொருள் உள்ளது. ஆனால் ஒரு வழிகாட்டி இல்லாமல் அவளுக்கு அருகில் இருந்ததால், அவளுடைய தோற்றத்தைப் பற்றி நான் சொல்ல முடியாது.
ஹைதராபாத் உடன் அறிமுகமில்லாதவர்களிடமிருந்து, நான் எதிர்மறையான பதிவுகள் மட்டுமே இருந்தன. வறுமை, அழுக்கு, குழப்பம் ... நான் ஒரு அழகான நகரத்தில் நிற்கவில்லை என்று உணர்ந்தேன், நான் விதியின் குழந்தை பருவத்தை பற்றி புகார் செய்யக்கூடாது.