Gorno-Altaisk jest zasadniczo nie tylko kapitał, ale także jedyną osadą o statusie miasta na terytorium Republiki Ałtaju. Znajduje się odpowiednio na zachodniej Syberii, a jego populacja jest nieco ponad 60 000 mieszkańców. W ogóle w ostatnich czasach zależy od dwudziestych lat XIX wieku na miejscu, w którym Gorno-Altaisk znajduje się obecnie tureckimi nomadyjnymi plemionami telewizyjnych. Dopiero w 1924 r. Przybyli tutaj pierwsi osadnicy rosyjscy z miasta Biyszka, którzy dali swoje miejsce na ich pobyt.
Tutaj, bardzo aktywnie zaangażowany w księża misyjne rosyjskiego prawosławnego kościoła, który walczył, aby zamienił się w wiarę chrześcijańską główną częścią pogan i inneranie w Ałtaju. Cóż, po tym, jak wielu handlowców z Biyszka rozciągnęli się do wioski, aż do końca XIX wieku, prawie osada stała się dość dużym ekonomicznym centrum Syberii. W latach trzydziestych XX wieku ta wioska już otrzymała status miasta, aw 1948 roku nazywał się Gorno-Altai. Główny przemysł, dzięki którym miasto ma teraz, jest turystą. Cóż, plany władz lokalnych obejmują organizację budowy kompleksu narciarskiego z kolejką linową, hoteli i wielu innych elementów odpowiedniej infrastruktury.
Jednym z najciekawszych miejsc, które można odwiedzić w Gorno-Altax, jest Uniwersytet w Gorno-Altai Museum. W rzeczywistości jest to cały kompleks, który składa się z kilku jednostek, a jeden z nich jest w pełni poświęcony historii samego uniwersytetu, a drugiego - archeologii, przyrody i zoologii góry Altai. Jest on na podstawie tych struktur, które studenci uniwersytetu są głównie i poddawani ich programu nauczania, ponieważ główna część eksponatów Muzeum zebrano podczas wypraw uczniów. Istnieją jednak często quizy i wszelkiego rodzaju konferencje naukowe, zarówno dla uczniów, jak i uczniów i nauczycieli, ale już z innych instytucji edukacyjnych.
W 1918 r. Otwarto lokalne Muzeum Historii z inicjatywy ALTAI Oświecniki i etnografa Andrei Viktorovich Anokhina. Następnie muzeum przypisano jego imię. Pokój muzealny nie został znaleziony natychmiast, więc w ciągu całego czasu muzeum porusza się dwa razy z jednego budynku do drugiego. Początkowo znajdował się w domu handlowego Tobokova, a następnie nawet w byłym handlu sklepem Bodununov. A dopiero w 1989 r. Wykonano trzypiętrowy budynek na potrzeby muzeum, zbudowano trzypiętrowy budynek, gdzie teraz można podziwiać ogromną kolekcję obrazów malarz Grigory Choros Gurkina, poświęcony większości krajobrazów Altai.
Ponadto Muzeum przedstawia ogromną liczbę znalezisk archeologicznych, które znaleziono w górach Altai, wiele materiałów ilustrujących życie i tradycje narodowości Ałtaju z najbardziej prasujących czasów i do XXI wieku, a także map etnograficznych. Najbardziej godne uwagi eksponaty muzealne są mumifikowane pozostałościami kobiecego ciała, które znaleziono podczas wykopów archeologicznych w jednym ze starożytnych pogrzebów. Ta nieznana kobieta została przydzielona nazwa "Princess Ukok", pod którą faktycznie przechowywała w Mauzoleum Muzeum.
W wschodniej części miasta na brzegu nad brzegiem rzeki Ulalushushka znajduje się chroniony obiekt naturalny. Było tu w 1961 r. Przez naukową wyprawę pod kierunkiem archeologa Oklaynikow, główne ślady pobytu prymitywnych ludzi były nadal odkryte przez erę paleolityczną. Naukowiec zadzwonił do tego miejsca na parkingu trogloditów. Następnie znaleźli starożytni pracownicy pracy, które zostały wykonane z kwarcu. Do tej pory parking Ulalin jest rozpoznawany jako jeden z najstarszych zabytków ludzkich źródeł utrzymania. Istnieją jednak teraz szybkie spory dotyczące narzędzi - czy są one rękami ludzkich rąk ani konsekwencją naturalnych zmian. Cóż, na miejscu parkowania paleolicznego, muzeum człowieka prymitywnego jest teraz otwarte, gdzie można zobaczyć jego mieszkania, broń, przedmioty gospodarstwa domowego, narzędzia i ubrania z skór zwierząt.
Budynków religijnych Gorno-Altaisk, Świątyni Świętej Makarev, która zaczęła budować w 2004 roku, jest największym zainteresowaniem. Inicjatorzy jego konstrukcji byli samymi lokalnymi parafianami i poświęcili tę świątynię wszystkim rosyjskim misjonarzom, którzy głosili w Ałtaju. Budynek został zbudowany w stylu drewnianej architektury rosyjskiej, a dwa lata został całkowicie ukończony i konsekrowany. Jednocześnie szkoła parafialna Kościoła zaczęła pracować niemal natychmiast. Obok świątyni można zobaczyć przedłużenie, z których jedno jest refektarzem i kaplicą z wodą świętą. Należy zauważyć, że ta świątynia jest bardzo podobna do jego wyglądu, katedry Nicholasa Wonderworker w mieście Zvenigorod.