ਤੁਰਕੀ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਆਰਾਮ ਕਰੇ. ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ ਸੁਹਜ ਮੇਰੇ ਲਈ ਗੁਆਉਣ ਲਈ ਇਕ ਦੇਸ਼ ਹੈ. ਹਰ ਸਾਲ, ਘੱਟ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਿਰਾਸ਼ਾਜਨਕ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ. ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੇਰੇ ਜਵਾਨ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਆਖਰੀ ਯਾਤਰਾ ਅਜੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਹੈ. ਇਸ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਸੂਰਜ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਬਲਕਿ ਸੈਰ-ਸਪਾਟਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ.
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਅਸੀਂ ਮੱਧਮ ਚਾਹ ਘਾਟੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ.
ਉੱਥੋਂ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਘੱਟ ਦਿਲਚਸਪ ਅਤੇ ਗੁਫਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਖੁਦ ਨਹੀਂ. ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਟੈਲੇਕਟਾਈਟਸ, ਟਵਿਲਾਈਟਸ ... ਇਹ ਸਭ ਵਾਤਾਵਰਣ ਰਹਿਤ ਅਤੇ ਦਿਲਚਸਪ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ... ਪਰਛਾਵਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਬੇਗਰੇ ਦੇ ਚਿੱਤਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਾਪਦੇ ਹਨ. ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਇਸ ਕਵਾਹ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਪੁਡ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਇਹ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਜਾਂ ਇੱਛਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿੱਕਾ ਸੁੱਟਣ ਯੋਗ ਹੈ.
ਮਨੁੱਖ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਉਸ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਰਿਹਾ. ਇਨ੍ਹਾਂ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਰੂਸੀ ਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਯਾਦ ਦਿਵਾਇਆ, ਜਿਸਦੀ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ.
ਅਸੀਂ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੋਣ ਲਈ ਆਈਚ-ਕੈਲ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਦਾ ਵੀ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦਾ ਗੁਲਣਾ ਮਾਹੌਲ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਥੇ ਫਾਂਸੀ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਖੁਦ ਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ. ਮੇਰੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ, ਖ਼ਾਸਕਰ, ਨਿਗਰਾਨੀ ਡੈੱਕ ਤੋਂ ਵੇਖੋ.
ਅਸੀਂ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰ .ੇ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਘੋੜ ਸੈਰ ਵੀ ਕੀਤੀ. ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਇਹ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਮੈਨੂੰ ਘੋੜੇ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹਨ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੱਟ ਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਪਿਛੋਕੜ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਸ ਨੂੰ ਅਭੁੱਲ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ. ਅਸੀਂ 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਨਾਵਲ ਦੇ ਨਾਇਕਾਂ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੇ. ਇਹ ਸਿਰਫ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੀ!