ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਹੈ: "ਪੈਰਿਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਅਤੇ ਮਰਨਾ", ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਂ! ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਪੈਰਿਸ ਵਿਚ ਇਕ ਹਫਤਾਵਾਰੀ ਛੁੱਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਜੀਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ! ਹਾਂ, ਕਿਵੇਂ! ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਹੜਤਾਲ ਵਾਲੀ ਤਾਕਤ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਰਬਾਦ ਕਰੋਗੇ. ਸਭ ਤੋਂ ਦਿਲਚਸਪ ਗੱਲ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਪੈਰਿਸ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ. ਮੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਆਪਣੀ ਧੁੰਦ ਵਾਲੀ ਐਲਬਿਅਨ ਦੇ ਨਾਲ ਇੰਗਲੈਂਡ ਰਿਹਾ ਹੈ. ਅਤੇ ਪੈਰਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤਰਸਯੋਗ ਅਤੇ ਆਮ ਮਿੱਤਰ ਲੱਗਣ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੇ ਕੁਝ ਆਮ ਜਾਪਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ. ਪਰ, ਯੂਰਪ ਵਿਚ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦਿਆਂ, ਅਸੀਂ ਪਾਇਆ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਯਾਤਰਾ ਫਰਾਂਸ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਸੀ.
ਪਹਿਲਾਂ, ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਸੁੰਦਰ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਪੈਰਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ. ਇਸ ਦਾ ਇਕੋ ਸਭਿਆਚਾਰ ਹੈ, ਕੁਝ ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਕਿਰਪਾ. ਇੱਥੇ ਮੈਂ ਗੜਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਇੱਥੇ ਚਲਾਉਣਾ, ਇੱਥੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਨੱਕ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਗਾਣਾ ਗਾਉਣਾ.
ਫਰਾਂਸ ਦੀ ਮੁੱਖ ਮਿਨਸ ਕੀਮਤ ਹੈ. ਸਭ ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ. ਕਾਫੀ ਦਾ ਕੱਪ 200 ਰੂਬਲ ਨਾਲੋਂ ਸਸਤਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਲੱਭੋਗੇ. ਇਸ ਲਈ, ਸੈਰ-ਸਪਾਟਾ 'ਤੇ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਵਸਥਿਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਕੇਂਦਰ ਵਿਚ ਚੱਲਦਿਆਂ. ਅਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਖੋਜਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੇ.
ਕੇਵਲ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਗਏ ਸੀ, ਵਰਸੇਲੀਆਂ ਸਨ. ਮੈਂ ਬੱਸ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੇ ਹਰ ਚੀਜ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨਾ ਹੈ. ਇਤਿਹਾਸ, ਸਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ... ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਲੂਸੀਗਾ ਦੇ ਕੋਰਟ ਵਿਚ ਕੀ ਸੀ.
ਪੈਰਿਸ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਚਮਕਦਾਰ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਘਟਨਾ ਬਣ ਗਈ. ਅਤੇ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਅਜੇ ਵੀ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੈ.