ਜਪਾਨ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਮੈਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹੋਇਆ. ਮੈਂ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਰਹੱਸਮਈ ਦੇਸ਼ ਗਿਆ. ਜਾਪਾਨ ਵਿਚ ਆਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਇਕ ਅਰਧ-ਖਾਲੀ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਥੇ ਉੱਡ ਗਏ. ਯਾਤਰੀ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕੀਮਤ ਦੇ ਕਾਰਨ.
ਮੇਰੇ ਲਈ, ਟੋਕਿਓ, ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਆਕਰਸ਼ਣ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ. ਹਰ ਕੋਨੇ 'ਤੇ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਅਤੇ ਦਿਲਚਸਪ. ਪਹਿਲਾਂ, ਤੁਰੰਤ ਜਾਪਾਨੀ ਪਹਿਰਾਵੇ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਭੱਜ ਗਿਆ. ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਫੈਸ਼ਨ ਦੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਦੰਡ ਹਨ. Golfikizi, ਝੁਕ, ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਦੀਆਂ ਟਾਈਟਸ, ਛੋਟੇ ਸਕਰਟ - ਅਜਿਹੀ ਨੁਕਸ "ਲੋਲੀਟਾ". ਆਦਮੀ ਵਧੇਰੇ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਹਨ, ਲਗਭਗ ਸਾਰੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ ਹਨ. ਦੂਜਾ, ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਹੈਰਾਨਕੁਨ ਹੈ. ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ ਦੇ ਪੂਰੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਜੁੱਤੇ ਨਿਰਵਿਘਨ ਜੀਵਿਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ. ਤੀਜਾ, ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰੁੱਖ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰੇਕ ਤੇ ਇੱਕ ਨੰਬਰ ਅਤੇ ਜੀਵਨੀ ਨਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ.
ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ, ਯੂਰਪੀਅਨ ਦਿੱਖ ਦੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਗਲੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ - ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਦੁਰਲੱਭਤਾ. ਟੋਕਿਓ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ, ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਛੇ ਵੇਖਿਆ. ਜਾਪਾਨੀ ਖੁਦ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਿਮਰ ਲੋਕ ਹਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਹਨ. ਕੋਈ ਵੀ ਗਲੀ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ, ਹਰ ਚੀਜ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਝ ਫ਼ੋਨਾਂ ਜਾਂ ਕਾਮਿਕਸ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਹੋਵੇਗਾ. ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਐਂਥਿਲ ਵਜੋਂ ਖੁਦ ਸ਼ਹਿਰ.
ਆਕਰਸ਼ਣ ਤੋਂ, ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਾਰਕਾਂ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਜੋ ਆਰਟ ਦੇ ਇਕ ਕੰਮ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਹਨ ਅਤੇ ਰੌਲਾ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਰਾਮ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਦੀ ਇਕ ਆਦਰਸ਼ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ. ਅਸੀਂ ਸਿਜੂਿਆ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਖੀਕੋ ਸਮਾਰਕ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਹਨ. ਸੁੰਦਰਤਾ ਫੂਜੀ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਹੈ.
ਹੁਣ ਜਾਪਾਨੀ ਪਕਵਾਨ ਬਾਰੇ. ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੈਫੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਮੁੱਖ ਕਟੋਰੇ ਕਈ ਪਾਸੇ ਅਤੇ ਸੁਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ ਨੂਡਲਜ਼ ਹਨ. ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਸੁਸ਼ੀ. ਮੈਨੂੰ ਜਪਾਨੀ ਪਕਵਾਨ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਗਲ਼ੇ ਦੇ ਪਾਰ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹਾਂ. ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਧਾਰਣ ਆਲੂ ਜਾਂ ਸੂਪ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਮੈਕਡੋਨਲਡਸ ਹੋ ਗਏ. ਕੈਲੋਰੀ ਅਤੇ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਜੋੜਾਂ ਬਾਰੇ ਭੁੱਲਣਾ, ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਦੋਹਾਂ ਗਲੀਆਂ ਤਲੇ ਹੋਏ ਆਲੂ, ਬਰਗਰ ਅਤੇ ਚਿਕਨ ਬਾਰੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ. ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਜਪਾਨੀ ਬੀਅਰ ਪਸੰਦ ਆਇਆ.
ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ, ਜੋ ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਛੇ ਵਜੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਹ ਗੂੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਇਹ ਗੂੜ੍ਹਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸੱਤ ਵਜੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਲ ਭਰ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰ ਰਿਹਾ ਹੈ. ਸਾਡੇ ਲਈ ਇਹ ਅਜੀਬ ਅਤੇ ਅਸਾਧਾਰਣ ਸੀ. ਇਕ ਹਫ਼ਤੇ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮੇਂ ਲਈ ਟੋਕਿਓ ਵਿਚ ਰਹੇ, ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਸ ਸਾਰੇ ਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਜੀਵਨ, ਹਾਈ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀਆਂ, ਜਾਪਾਨੀ ਰਸਾਲੇ ਹੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ ਤੇ. ਉਹ, ਰੋਬੋਟਾਂ ਵਰਗੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਬਿਨਾਂ ਕੱਪੜੇ ਜਾਂ ਵਿਵਹਾਰ ਵਿੱਚ ਜਿਨਸੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ. ਅਤੇ ਇਹ ਸਭ ਪਰੂਫਾਰਿੰਗ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਤੋਂ. ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ, ਮੈਨੂੰ ਟੋਕਿਓ ਵਿੱਚ ਪਸੰਦ ਸੀ. ਮੈਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗ੍ਰਹਿ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਭ ਕੁਝ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਜਪਾਨ ਵਾਪਸ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ.