ਕ੍ਰੀਮੀਆ ਪ੍ਰਾਇਦੀਪ ਸਾਨੂੰ ਲਗਭਗ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਮਿਲਿਆ - ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬੇੜੀ ਕੁਚਲਣ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ. ਚਾਲੀ ਦੇ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਟ੍ਰਾਂਸਪੋਰਟ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ.
ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਵਿਹੜੇ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਈਵਪੇਟੋਰੀਆ ਵਿੱਚ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਨਲੋਡ ਕੀਤੀਆਂ. ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਹੋਸਟਸ ਐਲਾਨ ਆਫ਼ਮੈਂਟ ਵੈਬਸਾਈਟ 'ਤੇ ਪਾਇਆ ਗਿਆ, ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ. ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕਈ ਵਿਕਲਪ ਸਨ, ਪਰ ਪਤੀ ਨੇ ਪਾਰਕਿੰਗ ਕਰਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ. ਹੋਸਟੇਸ ਨੇ ਕਾਰ ਨੂੰ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ, ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਿਜੋਰਟ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ, ਸਪੇਸ ਦੇ ਹਰ ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਘਰ, ਵਿਸਥਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਵਧਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਪਰ ਕਾਰ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਘੇਰੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਇੱਕ ਤੰਗ ਗਲੀ ਦੇ ਨਾਲ ਖੜੇ ਹਨ. ਬਹੁਤ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਨਹੀਂ.
ਪਰ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ - ਤਿੰਨ ਕਮਰੇ ਤਿੰਨ ਕਮਰੇ, ਇਕ ਰਸੋਈ, ਇਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਬਾਥਰੂਮ. ਵੱਡੀ ਕੈਟਫਿਸ਼ ਨਾਲ ਹਾਲਵੇਅ ਐਕੁਰੀਅਮ ਵਿਚ.
ਦੋ ਦਿਨ ਵੱਡੀ ਮੀਂਹ ਪਿਆ. ਮੈਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਆਉਣ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੁਣਾਇਆ, ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਹਰ ਸਾਲ ਗੱਗਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਾਇਨੀਅਰ ਕੈਂਪ ਵਿਚ ਪਾਇਨੀਅਰੀ ਕੀਤੀ. ਫਿਰ ਉਹ ਲਗਭਗ ਅੱਠ ਬੈਕ ਈਵਪੋਰੀਆ ਵਿੱਚ ਸੀ. ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਦਿੱਖ ਮੈਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ - ਇਮਾਰਤਾਂ ਪੁਰਾਣੇ ਹਨ, ਸਾਰੀਆਂ ਲਾਂਚ ਵਿੱਚ. ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਕ੍ਰੀਮੀਆ ਹੈ. ਉਹ ਖੁਦ ਇਕ ਮੋਤੀ ਹੈ, ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ!
ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਮੌਸਮ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ, ਸੂਰਜ ਨੇ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਚਮਕਿਆ, ਪਰ ਹਾਲਾਂਕਿ ਸ਼ਾਈਨ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ. ਅਸੀਂ ਵਿਹੜੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕੰਬਦੇ ਵੱਲ ਵਧਿਆ. ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕੇਂਦਰ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਨ ਲਈ ਭੱਜੇ. ਨਾ ਸਿਰਫ ਇਕ ਬੱਚਾ, ਬਲਕਿ ਸਾਡੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਵਿਚ ਹੁਨਰ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ.
ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਕਸਬੇ ਵਿਚ ਕੁਝ ਘੰਟੇ ਬਿਤਾ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਸਿਰਫ 300 ਰੂਬਲ ਬਿਤਾ ਸਕਦੇ ਹੋ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲਈ, ਕੀਮਤਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਆਮ ਹਨ. ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਉਹ ਤੜਕੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ, ਉਹ ਯਾਦਗਾਰਾਂ ਦਾ ਸਮੂਹ ਖਰੀਦਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਏ. ਹੋਰ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਲੋਕ ਵੀ ਸਨ, ਇਹ ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਕੈਫੇ ਵਿੱਚ ਡਿਆ ਹੋਇਆ - ਇੱਕ ਕਬਾਬ, ਸਲਾਦ ਅਤੇ ਪੀਜ਼ਾ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ. ਬਹੁਤ ਸਵਾਦ, ਅਤੇ ਕਾਫੀ ਖਾਸ ਹੋਵੇਗੀ. ਵੇਟਰਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵਿਅੰਜਨ ਲਈ ਆਪਣਾ ਸ਼ੈੱਫ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ.
ਅੱਗੇ, ਅਸੀਂ ਜੀਵਿਤ ਮੂਰਤੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ, ਕੋਈ ਘੱਟ ਦਿਲਚਸਪ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਮਿਲੇ.
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭੁਲਿਆ ਜਦੋਂ ਤਕ ਸਾਡੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਥਕਾਵਟ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਨਾ.
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਸਾਡੀ ਵਿੰਡੋਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਰਹੀ. ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਖਰਕਾਰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਏ. ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਗਰਮ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਕਾਰ ਵਿਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਇਕ ਜਗ੍ਹਾ ਤਕ ਭੱਜੇ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸਪਸ਼ਟੀਆ ਜਾਣ ਦੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਆਏ. ਇਹ ਇਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਖਾੜੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਹੰਸ ਤੱਟ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਸਥਾਨਕ ਵਸਨੀਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਰਦੀਆਂ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਜਮਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਪੰਛੀ ਕਿਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਉੱਡਦੇ.
ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਅਸੀਂ ਨਹਾਇਆ, ਡੁੱਬਿਆ. ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰ .ੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਦਾ ਸ਼ਾਬਦਿਕ. ਕੀ ਕਰਨਾ ਰਿਹਾ, ਹਰ ਸਕਿੰਟ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ. ਬਿਨਾਂ ਤੈਨ ਬਿਨਾ ਏਵਪੋਰੀਆ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਆਉਣਗੇ. ਕੌਣ ਸਾਨੂੰ ਸਮਝੇਗਾ? ਅਖੀਰਲੇ ਦਿਨ, ਬੱਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਗਏ, ਦੁਕਾਨਾਂ, ਨਵੀਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਸਨ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸੁਆਦੀ ਵਾਈਨ ਖਰੀਦੀ. ਇਸ ਦੇ ਸਥਾਨਕ ਬਣਾ ਅਤੇ ਵੇਚੋ. ਸ਼ਹਿਰ ਬਦਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਪਡੇਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ. Prरे. ਅਤੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਸੀ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ.
ਜਦੋਂ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਛੱਡ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਉਦਾਸ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ?