In Alexandrië raken we wegvervoer langs de weg waarlangs de rijkste bananen en ananasplantages zich bevinden. De chauffeur vertelde ons op de vreselijke verhalen die mensen voor een cent op deze plantages werken, en in het geval van hun provincies, passen ze fysieke straf toe. Ik verbond niet om te beoordelen of het waar is of een andere fiets voor toeristen, maar veel kilometerbananenvelden lijken echt sterke gewassen te brengen.
Gelegen in het hotel, direct aan het El NASR-plein, we gingen eerst naar de zee. De prachtige dijk met vijf kilometer bleek niet ver, maar de weg naar haar liet een dubbele indruk achter. Letterlijk Alexandria City of Contrasts: op een van de stratenzuiverheid, orde en vrij Europese landschappen, vooral als ze vergelijkbaar zijn met hun architecturale stijlen, maar aan de andere straat kun je de bergen van afval observeren. Waarom er straten zijn, kan de eigenaar van de dichtstbijzijnde winkel het trottoir wassen, terwijl de buurman losjes afval zal zijn.
De zee voor het wassen van vier miljoen megapolis is in principe behoorlijk schoon, dat is gewoon water ver van het hele jaar door comfortabele temperaturen van de Rode Zee. Maar we hebben nog steeds gericht op, dan nam het Russische profylactische middel in het hotel traditioneel.
Ik zal je vertellen over alcohol, het is niemand in de open, maar desgewenst kan alles worden gekocht. Van het verplichte programma bezocht hij excursies naar het Paleis van Hiedivov, kocht souvenirs in de buurt van het Fort Kitebay, naar verluidt gebouwd uit de overblijfselen van de vuurtoren van de beroemde Alexandria.
We bezochten ook de moskee in de buurt van Fort, hoewel ze niet binnen waren toegestaan, hoewel we in principe in eerste instantie uitlegden dat de moskee voorwaardelijk open was voor toeristen.
We waren erg boos op een toerist in de jaren op een oude en sterk vermoeide Mercedes, toen hij dat was als hij was, of hij studeerde in Rusland en nu met Russische grappen, additieven en matten is gehoord, hoorde dit terecht alsof ze accenten hebben gehoord . Een ander interessant verhaal is er met ons overkomen bij het reizen naar lokale winkels, waarvan er vele met trots fabrieken worden genoemd op basis van het feit dat iemand iets in de achtertuin naait. In één winkel ontmoetten we een Russische vrouw Tamaru, huwde vele jaren geleden Egyptisch. In de loop der jaren beheerst Tom nooit als een buitenaardse taal, maar bijna al het lokale om haar heen was nu aanvaardbaar gesproken Russisch. Ze hielp ons om één operatie te veranderen. Een van ons, die een dikke ketting heeft gekregen, droeg het een week en veranderde nu van gedachten, bovendien had hij twijfels over de echtheid van het edelmetaal. Tamara gaf ons een briefje waarop we in de winkel de sieraden namen en de dag terugkeerden en ze verzekerden ook dat dit een gangbare praktijk is. Ik ben nog steeds nieuwsgierig, zoals het in die notitie was.