In de meest westerse hoofdstad van Australië kwam aan het werk. De rest heeft het niet erg, totdat ik een brief ontving van de vriendin-wijnmaker, die ik al lang wilde kijken naar buitenlandse wijngaarden. En hier en zaak: de baas viel ziek. Over het algemeen verschenen drie dagen. De vriendin kwam 's nachts lastig, maar we besloten nog steeds naar het restaurant te gaan. Op de straten zijn de onnodige, alle instellingen die aan mij bekend zijn gesloten. Waarom dan al deze verleidelijke schoonheid?
Ik vond nauwelijks een schoon restaurant. Daar werden we uitgelegd dat de lokale bevolking zo laat als onfatsoenlijk wordt beschouwd (onmiddellijk na 10!) Diner buiten het huis. En het is niet rendabel om alleen te werken voor gerimpeld toeristen. Oké, nam het menu, studeer. Voor 3 minuten kozen ze de "nacht" gerecht voor mij: een kip gebakken in een romige saus, een uur - voor een vriend. Ze is een lactamboom, want dergelijke vertelde de ober ons, het is hier niet beschikbaar. We vonden amper een salade met een gevecht en elven brood. Gelukkig zijn vegetarische gerechten in de middag gratis en zelfs mooi geserveerd.
Vroeg in de ochtend van de volgende dag ging naar de wijngaarden. Omdat de lokale gidsen alleen wijngaren tonen met het pad van de veroordeelden, gingen we volgens welke we lui waren om te zwerven, gingen. Voor mij, niets bijzonders. Conventionele druiven die onze Sevastopol-planten laten groeien. Maar de vriendin was oneindig enthousiast met de zachtmoedigheid en schoonheid van hun variëteiten. Ik was alleen de aanwezigheid van Automata voor het verzamelen van bessen, de verbazingwekkende nauwkeurigheid van de vorming van rijen. Alsof aliens, en niet mensen deden.
Hij hield van de werken van Australische winegildren, dronken wijn en snauwde met rauw met nationale verse cakes in een van de wijnbars van de Swan-vallei, keerde terug naar mij, rustte en - naar het strand. Ik wilde chatten zonder vreemde oren (onze genoeg hier, ze hunkeren naar het praten), koos daarom het rustige "stadsstrand". Het heeft de voorkeur om met gezinnen de lokale fans van zwemmen en zonnebaden te lopen. Voorwaarden voor surfen, duiken nee, maar er is parkeergelegenheid, speeltuinen, barbecue. We hebben geprobeerd de meest afgelegen hoek te vinden en struikelden op zo'n "vakantieganger".
De laatste dag doorgebracht rustig, deels op het land, een beetje in de zee. 'S Ochtends, fietsen, gereden naar de haven van Fremantle, ging zitten op de veerboot, kwam naar het eiland Rottttish. Ze werden gedragen, zoals in de kindertijd, op de nummers die specifiek zijn gemaakt voor zulke gekke fietsers. In de middag liep langs het beroemde Kings-park, totdat noch de benen rondkeken. Ze zagen een van de zachte en donzige gazons, viel en lag enkele uren. 'S Avonds vonden ze de kracht om een picknickmand te verzamelen en naar Mullalo Beach te gaan, vanwaar het handigst om op de kajak te varen (we zijn allebei de fervent kiel). Ik wilde niet teruggaan op weekdagen ...