Bakhchisarai was de eerste stad in de Krim, die ik bezocht, die het Simferopol niet telde, waarin de trein arriveerde. Daarin woonden we met een vriend van vier dagen, natuurlijk niet genoeg om de hele cultuur en mentaliteit van de mensen die daar wonen te begrijpen. We kwamen aan, in de hoop dat we op zijn plaats zouden genoegen nemen. Dus het gebeurde, meteen op het station, een geldig uiterlijk van de verhuurder, we zijn bekeken en zijn goedkoop voor goedkope prijzen, en reeds op de weg gerealiseerd dat er iemand zou zijn om bij ons te leven. Maar op vakantievoorzieningen zijn we niet belangrijk, we hebben ons niet van streek gemaakt. Op het einde, om in de zomerziel te wassen, is het ook niet slecht, en de derde onnodige aan ons is niet gekaapt.
Dit is een klein stadje, het is, net als in een sprookje over Ellie, de centrale weg, van welke baksteen? Rechts, geel! Over dit mijlpaal vertelde ons de behuizing van het huis en verklaarde de weg naar het centrum.
De hele Krim verdient in de zomer op toeristen. En hier voor de eerste keer komen, word je niet het beu om je af te vragen hoe alles is aangesloten. Seel, je geeft al een bezoek aan een taxichauffeur, ze zeggen waar te eten en zeggen dat ze vandaan kwamen. De taxichauffeur wacht op de tijd die je eet en geluk, waar te zeggen, sterk aanbevolen te voet, loop niet. Vang een nieuwe taxichauffeur, hij adviseert het meest heerlijke café in de stad en brengt ze terug, en daar adviseren zich om onze gastvrouw te regelen. Ik wilde naar het volgende café gaan en, van nieuwsgierigheid, ontdek wat ze een taarthandstuk hadden.
De weg van de gele baksteen leidde ons natuurlijk naar het Khan's Palace. Er was een beetje tijd, en we zijn geen liefhebber van afvalstijd op een zonnige dag, likken van het been achter de menigten van de excursie rond de gangen, toegang tot elk van wat individueel geld waard is.
Daarom gingen we naar een minibus (een half uur lopen, volgend jaar gecontroleerd) naar het Heilige Veronderzoek Mannelijk Monastery, gesneden in de rots zoals in de Krim een hele set, maar dit is hier erg populair. Kleine kamer, foto, video is verboden, bij de ingang zijn niet alleen Kinks, meisjes op het hoofd, maar ook lange rokken. Blijkbaar wordt de zomerjas van toeristen niet gereguleerd door de normen van gedrag. En de monniken hebben een goede boerderij in de volgende en het groeit elk jaar.
Nog verder de weg op chufut-boerenkool. De verbazingwekkende geheimen van de Cave City openen. Er zijn zelfs unieke ondergrondse faciliteiten.
We waren zo overal haasten om erfenis in ons appartement te doen, zei dat we niet kunnen omarmen. Naar verluidt sluit alles zo vroeg dat we kunnen douchen, van de weg slapen en 's avonds gaan eten voor het diner in een café, en vanaf de nieuwe dag om een inspectie te starten. Maar het was er niet. Twee wanhopige reizigers in de zonsondergangstralen kwamen naar de mysterieuze ruïnes van de stad. Ze overtuigden laten we ons in de steek laten dat we snel het wonder van de Cave Town en alles wat we nodig hebben, onderzoeken? Verbazingwekkend panoramisch uitzicht vanaf de andere kant van de partijen is dat, voor wat het waard was om hier de moeite waard te klimmen, en een van de herkenbare soorten Bakhchisaray. Het was niet erg mogelijk om veel te inspecteren, het begon donker te maken. Ik moest terug worden verzameld. Het werd duidelijk dat de oude begraafplaats, gelegen tussen het klooster en de stad dat we niet langer bezoeken, en niet omdat ze bang zijn, net die dag waren er niet eens de maan en de pitch duisternis trok de ogen letterlijk ogen.
Toen we naar de ruïnes van de oude stad verhuisden, was er een vork onderweg, die in de Celi-monniken leidde. Een jonge jongen, verkoper van de thee, zei dat tussen de lokale monniken veel weggelopen gevangenen en in het algemeen beter is om niet op die weg te lopen. Dus, hoe dichter we die vork onder de cover van de nacht benaderen, het werd erger. Mijn metgezel was bang voor de boswachter, en ik ben monniken. De taxichauffeur was zeer verrast tot onze verschijning, bevestigde dat mijn angsten niet tevergeefs waren en geadviseerd om hier weg te blijven, vooral twee jonge meisjes.
Dat was mijn reis naar Bakhchisarai. Stad met andere cultuur, nationale keuken, heerlijke oosterse snoep, specerijen in elke souvenirwinkel. Thee, je koopt, koop geen gedroogd gras, kijk naar je keuze. Zelfs de verkoper zelf, dezelfde jongen, geadviseerd - oneerlijk om te handelen om goedgelovige toeristen te hebben. En vergeet niet om water in de bron te krijgen in de buurt van het klooster van water, althans op de dichtstbijzijnde weg van een hete zomerdag.
In een jaar heb ik hier mijn vriend gebracht, toon de lokale schoonheid, om kennis te maken met de keuken en maak de keuken. Niets is hier veranderd. Panorama bleef nog steeds de beste herinneringen aan de hele stad. Kunstmatige Ozerko in het Khansky-paleis ontdekt.
We zijn nog steeds op de begraafplaats en begrepen niet waar de bezienswaardigheden daadwerkelijk waren. Verschillende stenen en dat is het. Hoogstwaarschijnlijk is het het. Dezelfde perplexe look was de toeristen die in het Engels vroegen - "is dat allemaal?".
En in de stad creëerde het park miniatuur van de hele Krim. Het park is klein en schattig. Binnenin waren we dat niet, het park zelf bevindt zich in het laagland en perfect zichtbaar alle miniaturen. Schattig, maar waarom betalen voor de ingang wanneer je kunt bewonderen van gepubliceerd en om deze bezienswaardigheden te inspecteren Vyzhvoy.