Als mil en charmante Udaipur, breng geen woorden over. Misschien is dit de meest gezellige en schone stad van degenen die we toevallig in Centraal-India bezoeken. Nee, goed begrijpen, tot de Europese zuiverheid, Umusalem is verheugd door de Europese zuiverheid. Maar hier is echt schoon. Integendeel, Indiase is schoon. En het Indiase concept van zuiverheid is zeer specifiek. Dezelfde koeien en honden, evenals overal ... maar de straten in Udaipura zijn breed en gelegd asfalt, de beweging is niet zo intens als op andere plaatsen. Dit is de stad Masters, die meteen in de ogen komt: overal in de uitverkoop schilderijen, bij elke stap masching iets of het tekenen hier en daar, het onopvallende aantal handwerklazine. Zo mooi en zo comfortabel in het witte stadje, evenals de tanden rijden weg van plezier. Met alles, ondanks het feit dat de witte stad die ik het ongelooflijk leuk vond, waren de lokale attracties op de een of andere manier niet onder de indruk. Ik veronderstel dat dit probleem voor ons ontstond vanwege afwijkingen van standaard toeristische routes, als gevolg daarvan, aankomen in Udaipur, ik heb al interessante plaatsen en veel luxueuze tempels in andere steden van Centraal-India gezien. Udaipur, Indisch Venetië, eindigt het gekke vagnetische deel van mijn reis, en volgens de klassieke, genietende lay-out, zet de gemiddelde toerist de witte stad meestal in het midden van zijn reis. Dat is de reden waarom, blijkbaar, Udaipur en indrukwekkende toeristen zo veel. We vonden het hier leuk, in Udaipur om te zijn, en dat is het. Ik vond het leuk om rond de straten te dwalen, bewondert de ambachten van Masters, ga naar de winkels en zit in de cafés. Het stedelijke paleis injecteerde het verlangen en ontwaakt eventuele emoties, behalve dat prachtige pauwen in de danszaal erg krachtig zijn in het geheugen: echt, goed. Al het andere is helaas en ah. De Jinekerk raakt de grootheid niet, verbaast het snijwerk niet, fascineert de service niet, sterf niet om tapijten, zorgvuldig losgemaakt met het sombere marmer. Het hoofd voert onvrijwillig een lijn uit op een vergelijking met reeds gezien in andere plaatsen krankzinnig en land. Meren - Oh, ja. Maar ... alleen wanneer ze overweegt uit het restaurant op het dak.
Kijk onder de nadere blik op jou, zal ik je een hartverscheurend spektakel vertellen: alles is overwoekerd met een fijne hoeveelheid afval, mensen zijn rustig schoon en regelen een traditionele wrapper, en ze maken deze hygiënische procedures in dit meest kleedwater, overklokken van de band en afval met hun handen. Meren worden alleen schoongemaakt in het gebied van het meerpaleizen, veranderd in een waanzinnig dure dure respectabele hotels, evenals rond de eilanden met parken, omdat toeristen ook Tossey zijn, de rest van het watergebied doet pijn en veroorzaakt misselijkheid.
Wanneer je op een dak zitt, bewondert het panorama en de Salute van de Black-Eyed, al deze gruwel niet het oog, niets overschaduwt je avond tijdverdrijf, en Udaipur lijkt een sprookje. In mijn geheugen zal hij dit sprookje blijven, ondanks het feit dat ik er in detail en in de onderste, extreem lelijke laag aankeek.
