Zand op het strand in Varkal tweekleurig: zwart en geel, en als je een klein zuiden laat, voor de rotsen, zul je een tricolor zien: geel, zwart en rood. Hij is zo klein dat, wanneer je op hem loopt, hij kraakt onder zijn voeten als zetmeel. Om het af te wasten met de benen, notitie, niet zo eenvoudig - de gebruikelijke waterstraal is niet genoeg, je moet je voeten wrijven met je handen, en het beste van alle borstel. Na een blik op de pure klif te hebben opgetild, zie je het stadium van de vorming van rode en gele zandsteen die overal in India in de bouw wordt gebruikt. Invalideerbare schoonheid, fascinerende eeuwigheid: hoeveel duizenden of zelfs miljoenen jaren die in de natuur nodig hebben om zo'n grootheid te creëren? Hoe goed was de stemming op het hoogste toen hij zo'n schoonheid uitmaakte!
Hieronder, op het strand, zijn zandsteen kiezels vrij los, sommige kunnen met hun handen worden geperst, een beetje verder de steen is al gecomprimeerd, en de bovenkant van de rotsen is gewoon ambitieus: dicht, visueel homogeen, met uitgesproken kleur. In het zand, dichter bij de surflijn, zijn er rusteloze slijpen van verschillende kaliber. Het treurt het feit dat veel lokale en bezoeken, voor de lol in slaap vallen met zand met zand of zweven met water. Verrassingen zo'n wreedheid.
Het is heel mooi en ongebruikelijk hier. Zonsondergang, bijna alle toeristen zitten in restaurants in de noordelijke klif wachten op een onkenbaar belang. In Egypte, bijvoorbeeld, valt de zon in de zee, spikey en langzaam op te lossen in water. In India valt het altijd in een waas, die boven het water staat, van deze wolken worden geleidelijk in rood geschilderd: dichter bij water de lucht op een bepaald punt wordt roze, en hoe hoger - hoe goed, dan gaat en dan - Zwart. Bijna onmiddellijk verschijnt een maand, zeker liggend op de achterkant en twee zeer grote heldere sterren. Geleidelijk is Black verspreid en legt ze meer en meer ruimte vast en verschijnt een hele sterverf in de lucht.
