En de kameel, het blijkt niet alleen het woestijnschip, maar ook de straatjager. Ik heb nooit gedacht dat zulke rustige intavoriete dieren aan wedstrijden kunnen deelnemen.
Maak meteen een reservering dat ik niet tot liefhebbers van het opheffen van adrenaline van dit soort entertainment behoren. Maar, met de uitdrukking "Camel Fights", nam de nieuwsgierigheid van vrouwen nog steeds het gevoel van de mensheid op en leidde me naar de plaats van het vasthouden van wedstrijden. Nou, ten eerste, de kamelen die we niet zo vaak zien, vooral in dergelijke hoeveelheden, en ten tweede, werd ik beloofd dat er geen bloedige gevechten daar waren.
Het was januari, die dag het weer in het dorp Yalikavak, dat in Bodrum, winderig was en niet in het Turks, maar toen we de arena naderden, begreep ik nog steeds hoeveel dit entertainment geliefd is bij de lokale bewoners. Als een dergelijke arena voor deze wedstrijden was er niet alleen een enorme plaats in het gebied in een Nizine, omringd door een perimeter met een laag raster en natuurlijke oorsprong van de heuvel. Die volledig gevuld waren met de menigte opgewonden door de menigte, van de stemmen waarvan, letterlijk, zeden stond. Mensen kwamen gezinnen, met kinderen, vrouwen, jongeren en oudere ouderen en oude vrouwen, van ergens kwamen zelfs naar een buitenlandse toespraak, iemand danste, muziek spelen.
Na enige tijd bracht het eerste paar kamelen in de arena, de eigenaren vertelden de arena in een cirkel, leidende dieren en presenteerden ze aan het publiek. Op dit moment hebben de organisatoren door de luidspreker aangekondigd, de namen van de eigenaars en cliche van kamelen, evenals hun regalia, indien aanwezig. Kamelen werden gewond door decoraties: Bubrentes, linten, tapijten en handgemaakte zadels, met inscripties Mashallah (Masallah), die in vertaling van het Arabisch de wens van geluk en gelijktijdige bescherming tegen het boze oog betekent. Dan brachten dieren de arena naar het centrum en begonnen te wachten. De strijd begon niet, kamelen wilden de relatie niet achterhalen. Zodat de rivalen worden gejuikt, kwam een kameel bij hen in de buurt (het moet worden opgemerkt dat de wedstrijden plaatsvinden van januari tot maart, tijdens de huwelijksperiode, wanneer het gedrag van mannen de meest agressieve is). Na het uiterlijk van het object voor de concurrentie hebben de rivalen een beetje nieuw leven ingeblazen en begon de strijd.
Wat in de arena is gebeurd, is moeilijk om de strijd te noemen, het liever meer een komedie was dan op de strijd, de onhandige schokken, bladerdeeg en afwisselend op elkaar op de grond drukken. Soms moesten dergelijke rivalen nog steeds zorgen. De verliezers zijn degene die de voorkeur zou hebben van het slagveld, en wacht op de winnaar voor een lange tijd niet hoefde, meestal duurde de actie niet meer dan 10 minuten, en soms was het een paar seconden genoeg. In het algemeen was dit alles meer als een show van dierenkostuums en hun eigenaars, die ik was en blij. De dieren waren niet gewond en het publiek ontving hun deel van het spektakel.
Als mannen keken naar wat er met belang was, waren vrouwen druk bezig met gesprekken over het persen en likken van zaden, de kinderen aten suikerwol en rende. Op de achtergrond werden kleine tenten gebroken achter de toeschouwers, waar niet alleen souvenirs en snoepjes werden verkocht, maar ook worstproducten van Cameljatin, die ik niet waagde om te proberen, hoewel de verkopers in vreselijk waren dat deze "cheakuzel", die Vertaald uit het Turks in dit geval betekent "erg lekker".
Camel-gevechten in Turkije zijn al bijna tweehonderd jaar gehouden, maar de traditie zelf ontstond 24.000 jaar geleden in het oude Mesopotamië, in de regio Zuidoost-Anatolië van Modern Turkije. Toen bereikte het Centraal-Azië en veroorzaakt nog steeds grote belangstelling onder de bevolking, vooral in het westelijke deel van Turkije.