In het Topkapi-paleis en de Harem georganiseerd op zijn grondgebied eind juli 2013, samen met haar vriend en vriend. Vloog uit Oekraïne. In het begin waren verrast door moderne service. Een ticket naar Topkapi Palace kost 25 Turkse Lira (het was gelijk aan 100 hryvnias of 13 dollar). Het systeem is interessant: u verkoopt een ticket aan het paleis bij de ingang, u gaat naar de metro, scan (als u niet weet hoe, dan zullen de museumarbeiders helpen), dan komen en genieten. Het grondgebied is enorm en op een dag is het moeilijk om te beheren. Mijn vriendin Julia hield ervan om gefotografeerd te worden, bijna elk object, dus we moesten het paleis twee keer bezoeken. Toegegeven, de opname is niet toegestaan in alle kamers. Ik zal toevoegen over de "onderwatersteen". We gingen op een rondleiding van twee uur in de middag: in Istanbul in de ochtend 's morgens een vreselijke frituur. Julia over vreugde begon gefotografeerd te worden. Tot nu toe bereikte de harem (en het wordt in de Topkapi geplaatst, het is noodzakelijk om 15 lir afzonderlijk, of 60 UAH te betalen, of ongeveer $ 8), het bleek dat al 17.30 uur en tickets tot 17.00 uur verkopen. Julia zei dat, zonder een harem te hebben gezien, niet naar huis zal vliegen. De volgende dag kwamen we met de tickets van gisteren en probeerden het uit te leggen aan de medewerkers van het museumcomplex dat we gisteren in de Topkapes waren, we hebben alleen maar Harem nodig, ze zeggen geen geld voor de ingang. Maar werknemers van de culturele instelling kennen hun bedrijf: we betaalden 25 Lira opnieuw om bij het paleis te komen. Maar deze keer, rekening houdend met de fout van gisteren, rende onmiddellijk naar de ingang van de harem en kocht daar een ticket. Ze waren weer op het grondgebied van het complex, drie uur, niet minder. Trouwens, ze vonden de bibliotheek van Sultan, die eerder geen aandacht besteedde. Ik weet zeker dat ik op de derde dag iets nieuws zou vinden.
We troffen ons de rijkste appartementen, een verzameling wapens, schilderijen, luxueuze schilderkunst op de muren en een geweldige architectuur. Net op dit moment ging de film over Roxolane, en we leken onbewust naar de middeleeuwen bewogen te zijn. Het museumcomplex ligt in het hart van de oude Istanbul, in Sultanahmet. We woonden in een hotel in de buurt, en daarom reisden ze te voet. Het was verrast dat heel weinig Russen, meestal buitenlanders (ontmoette een vrouw uit Canada) en ouderen. We hebben geen gids beoordeeld, gingen voor zichzelf, maar veel buitenlanders gingen in de koptelefoon en luisterden naar de tekst van de excursie.
Op het grondgebied van de complexe verbazingwekkende aard. Er zijn winkels met eten en souvenirs, kleine cafés. Dus je moet geen eten met je nemen, hoewel we liepen met kleine pakketten waar water en chocoladerepen werden gelegd. We hebben ons zonder problemen gemist. Nog steeds verrast de boekhandel. Ik zag de boeken over Turkije (trouwens, veel goedkoper dan op de luchthaven), over het museum zelf. Veel souvenirs met het beeld van Roxolane. Medewerkers spreken perfect in het Engels, maar niemand begrijpt in het Russisch.
Ik vond ook de prachtige natuur, veel kleuren en greens. Winkel, als je moe bent. Toilet, maar niet erg netjes, maar acceptabel. Niemand gaat voor jou en kijkt niet in dat je aanraakt. Tekenen om zowel in het Turks als het Engels te tentoonden.
Natuurlijk is om een dergelijke plaats te bezoeken duur. In het geheugen kocht ik een boek over de Harem en Topkapi in het Engels. Ik zou u adviseren om het museumcomplex te bezoeken aan mensen die een gevoel in de kunst kennen, maar niet voor kinderen. Ze zullen niet zo interessant zijn als meisjes en mensen van de oudere leeftijdsgroep.
