Venetië was geen stad waar ik mijn hele leven droomde om te zien. Gewoon in een tour was het een verplicht stoppunt, dus ik moest worden bepaald welke excursiefaciliteiten ik zou willen zien. Nadat ik een reis naar de gondel te banaal had geteld, koos ik een bezoek aan het paleis van de Doge.
U kunt een ticket kopen voor een onafhankelijk bezoek bij de ingang, het kost 19 euro. We kregen ook een excursie aangeboden met een Russisch sprekende gids en het kost dit in 25 euro. Trouwens, het is de gids en was de belangrijkste reden voor mijn diepe teleurstelling. De bijbehorende begroeide dat de gids (Italiaans in een vrij ouderdom) het Russisch goed kent, maar blijkbaar was het een aantal zeldzame bijwoord, onbegrijpelijk voor de meeste van onze groep.
Om duidelijk te worden dat ik naar me ging, toen ik deze tour koos, is het genoeg om foto's van het uiterlijk van het paleis te zien. Openwork, alsof de gewichtloze marmeren gevel, de belofte om de brug van de laatste ademhaling te zien, unieke schilderijen en geschilderd houten plafond de verleidelijke aankondigingen van het boekje van de touroperator zijn.
In feite bleek alles ver weg te zijn. Nee, met een uiterlijk, beloofde alles. Maar binnen ... Op het grondgebied van het paleis is er een verbod op fotografie. Blijkbaar niet om romantische dromen van potentiële bezoekers te vernietigen. Vrij donker interieur, onbekende schilderijen, die de gids iets vertelde met haar vreselijke accent. Een unieke hal met de enige in zijn soort zonder een enkele ondersteuning, we misten over het algemeen bijna, omdat de gids plotseling besloot om lippen te maken en te chatten met benen die op een bank zitten. De brug van zuchten bleek een smalle middeleeuwse overgang tussen de kamer en de locatie van de uitvoering, in de kleine lumen door de roosters waarvan veroordeeld de zee en het leven voor de laatste keer kon zien. Misschien, als we een dodelijke bedreiging voor ons hadden, zouden we doordringen, en zo de gang als een gang met vuile glazen.
Aan het einde werden we in de patio gebracht, overstroomd met licht en ook gescheiden door marmeren kantpatronen. Hier kon je schieten en weggaan van teleurstelling.
Als gevolg hiervan heb ik een teleurstellende conclusie gedaan dat ik veel interessanter en aangenamer zou gaan om een gondel te rijden. Geld voor een ticket voor mij is in de wind geworpen.
Voor iedereen om langs de hallen van het paleis van de Doge te lopen, wil ik de gids van tevoren adviseren. Toen we uitlegde aan de organisator van de tour, is het moeilijk om een Russische gids in Venetië te vinden, dus gebruik de diensten van Italiaans "met kennis van de taal". Ik heb maar één vraag, wat?