Ik kwam toevallig bij het Museum van Bulgakov.
Met de oudste dochter gingen we naar het Boelgakov-theater. Ze kwamen vroeg en hier bleek dat we op tickets voor het theater gratis naar het museum kunnen gaan. Natuurlijk profiteerden we van deze gelegenheid, omdat het overvloedig was.
Ging de beroemde ingang binnen. Het is hier dat het "slechte appartement" nr. 50 is gevestigd.
En zie onmiddellijk dat de muren en de trap hier ook deel uitmaakt van het museum. Deze plaats werd geselecteerd fans van de schrijver Bulgakov. En ze zochten een veel eerdere tijd, omdat het museum hier verscheen. En het museum geopend in 2007. Al vele jaren zijn de fans van Boelgakov op de muren van de ingang in liefde voor zijn roman. Daarnaast is er een mooie legende die alles op deze muren schrijft, zal uitkomen. En hoewel de muren niet langer werden geschilderd, verschijnen de inscripties hier met benijdenswaardige regelmaat. In tegenstelling tot de muren, tegels op de rechtbanken en de trappen veranderen niet, moet alles zo vele jaren geleden blijven.
Het museum zelf is een gemeenschappelijk appartement met een langdurige gang. Als ik erin aankomt, herinnerde ik me om de een of andere reden de film "Pokrovsky Gate" die ik begrijp dat helemaal niet uit die opera, het geheugen en gerolde nostalgie heeft geïnspireerd. Oud, sjofel parket, laag, vreemd klein meubilair. Huid voel de sfeer van voorgaande jaren.
Muren worden gekwetst door portretten Mikhail Boelgakov. Naar mijn schaamte, voordat ik het museum bezoekt, heb ik nog nooit een portret van een schrijver gezien. En het bleek dat hij een heel mooie man was met leuke ogen.
Het appartement heeft verschillende kamers van verschillende kleuren (blauw en wit kabinet), met verschillende tentoonstellingen van dat tijdperk.
En ... Kast van Boelgakov zelf. De heilige - de heiligen - de desktop van de schrijver en boeken, overal boeken. Is het echt zo gewoond? Een andere gedenkwaardige plaats in het appartement is een gemeenschappelijke keuken.
Het veranderde in een vlooienmarkt of het paradijs voor verzamelaars.
Trouwens, de echte zwarte kat dwaalt rond het appartement, de naam is niet eens nodig - het is zelfverzekerd "hippopot".