In Tyroolse Innsbruck, die door het centrum van het Oostenrijkse bergkiën, bezochten we in de zomer. Het enige dat we een kans hadden om te horen over winter duizelingwekkende plezier, was de altijd lancering die bang is door toeristen die op de kabelbaan steken.
En hoewel de met sneeuw bedekte pieken van de pittoreske bergen en spannende afdalingen door ons passeerden, maakte Innsbruck een aangename indruk. Nee, niet populair bij toeristen met de kristallen wereld van Swarovski, glanzend schilderij van duur glas - in de bossen van het museum was vrij saai. We werden getroffen door pure straten van een prachtige middeleeuwse stad, groene omgeving en kleurrijke tempels. Wij, herhaald de weg van de inwoners van de donkere tijd, geliefd op het bedrieglijke "gouden dak" - het vergulde vizier van het keizerlijke huis gemaakt van koper. Die de Geest vasthoudt, staken we de drempel over van een stille verblijfplaats van Hofkirhe, waar de lege kist van de Maximillian-heerser zich verbergt en er zijn 28 bronzen leden van zijn zwarte bewaker. Het overwinnen van talloze stappen, we scoorden op de top van de stadstoren, en het adembenemende panorama van prachtige Tirol werd een beloning voor de uitputtende manier. Ik faalde niet in de diepten van de kathedraal van St. Jacob, versierd met barokke architecturale regels. En met welk plezier hebben we de beroemde Tiroolse koekenpan - gebakken aardappelen met ei, greens, vlees en worstjes!
In Innsbruck zullen we zelfs minstens één keer terugkeren: in de wintertijd, omhullende de berg met wit web en het vullen van stedelijke gebieden met het aroma van overwogen wijn.