Индияда иш сапарымда жүргөндө, мен эки күн эсип кетчүмүн, мен аларды Гидарабад шаарына өткөрдүм. Тандоо бул жерге кулап түштү, анткени мен Индиянын атмосферасына толугу менен чеберчиликти таптым. Биздин учак аэропортко конду. Ганди жана ал жерден таксиге мейманканага айдап бердик. Жол бир саатка жакын убакытты алды, бирок алыстык кичинекей болсо дагы, бир жерде 20 км.
Индияда кыймыл - бул башаламан, башка өлкөдөн келген адам таптакыр түшүнүксүз. Автомобиль сигналдары бардык жерде угулат, терезелерден айдоочулар бири-бирине кыйкырышат, тыгындар жинди болуп саналат. Мындан тышкары, араба жолдо баратканы таң калыштуу эч нерсе жок. Алар ыйык жаныбарлар деп эсептелет, ошондуктан алар каалаган жерге басышат.
Биздин мейманкана татыктуу болуп чыкты, ал тургай, бассейн, жашыл аймак бар эле. Бөлмө таза, мен эң жаманы күткөндөй. Отурукташуу, биз айлана-чөйрөнү текшерүү үчүн жөнөдүк. Шаар буддханын айкели кайсы бир топ-топко ээ. Ага кошумча акы үчүн сүзүүгө болот жана аны жакын деп эсептөөгө болот.
Биз муну жасаган жокпуз, анткени бул сабакта эч кандай кызыктуу эч нерсе өзүлөрүн тапкан жок.
Хайдарабад өзүнүн базарларына жана бермет менен белгилүү. Базарга тийгенден кийин, абсолюттук антианитияга, ыплас адамдар жана бир заматта бир нерсени алууга болгон каалоо болуңуз.
Шаардан алыс эмес, бир эски чеп, бир кызыктуу тарыхый нерсе бар. Бирок биз анын жанында болсок, анын сырткы көрүнүшү жөнүндө айта албайм.
Хайдарабад менен таанышуудан мен терс таасирлер болгон. Жакырчылык, топурак, башаламандык ... Мен сулуу шаарда турбаганымды түшүндүм, мен тагдырдын ымыркайына нааразы болбойм.