Pêşîn, li ber deriyê otêlê me me hembêz kir. Landscape çolê, nebûna çiyayan, deriyê çêkirinê û germê, di nav otobusên hewayê de jî dorpêç kirin. Dûv re derketinên otêla me xuya bûn û bi giyanê ve hatin qewirandin - her tişt dê baş be. Gelek kesk, paqijî û mezinahiyên gigantîkî digotin ku otêlê di derheqê rihetiyê de gelek dizanin û me li wir ku hûn hewce ne hene.
Erê, ew ê li wê derê be ku ji otêlê derkeve, û bajarê herî nêzîk Manavgat dê neçar bimîne ku biçe taksiyê, lê hûn ê hene? Hema hema hemî otêlên li vir li ser prensîbê xwebaweriyê têne çêkirin. Hemî û otomobîlên elektrîkê yên ji bo zarokan, û berfê û berfê û her weha kolana kirîna piçûk ji bo otêlê hene, û rastî, li ku derê em bêyî kirînê ye. Li ser seyranê rêwîtiyê li ser keştiyan têne pêşkêş kirin, navê li ser rêwiyan tê gotin û tatuşan bikişîne.
Wêne bi monkey û camî. Li ser helwesta otêlê her roj, şansek wêneyek mêvanan, wekî di supermarketa xweya bijare de. Hûn ne hewce ne ku ji vir biçin, dirûşmeyan bavêjin û 10 rojan tiliyên xwe di sandê de bişkînin.
Li ser axê di heman demê de çemek rastîn heye ku bi sedan masîyên birçî yên li ser nan wek pakêtek kûçikan tê avêtin. Ew tenê deriyê deryayê ye ku em hez nakin. Di bin avê, kevir kevir bi perdeyên hişk. Me vê betlaneyê li hewşê derbas kir.
Lê zanîna vê taybetmendiya xwezayî ya bêhempa, animatorên ku li dora saetê hatine danîn da ku em bi pratîkî li deryayê ji bîr kirin. Her çend mînakî, li nêzî Otêla Cîran, ketina avê di zinar de birîndar bû.
Di her rewşê de, em ji bo atmosferek hevalek dilşik ketin û dixwazin bêjin çiyayan - ev ne hemî, û di sêvê tirkî de hûn dikarin bêkêmasî rihet bikin.