Li Yekaterinburg, ez derketim ku bi tenê li ser karsaziyê me, vîzayên li konsulxaneya Elmanyayê çêkir. Lê ew çêbû ku min gelek wextek azad kir ku ez perwerde bikim, û ez çûm dora bajêr. Ez ne difikirî ku ew ewqas nûjen bû. Navendên karsaziya pir-storey rê nedan nêrînên xwe yên Moskowê. Kolanên potted, otomobîlên berbiçav, mirovên cidî, lezgîn kirin ku bixebitin ... Navenda bajêr bêtir û bêtir bîra min Moskowê.
Rast e, tenê navendê. Deverên mayî pir asayî ne, ne ewqas paqij û nûjen e.
Familiar kî ji bo demekê li Yekaterinburgê dijî, ji min re şîret kir ku ez biçim zozanan. Ez ê nabêjim ku tiştek taybetî heye. Zozan wekî zoo, mezin, pir paqij e ... Ez bi gelemperî li ser deverên xwe spartim.
Lê min jê hez kir, wusa ev yek nîgar in. Li ser milyonan li nêzî bendavê bû, gelek xalîçeyên balkêş dîtin. Pêşîn, Monument to Vladimir Vysotsky and Marina Vlad. Ez ji wê hez dikim gava ku peyker tenê kesek nahêle, lê hin demên ji jiyana xwe veguhezîne. Ev yek. Ew dîroka xwe hîs dike. Ya duyemîn jî, ev mînakek ji bo kesê nedîtî ye. Orjînal, tenê di asfaltiyê de derbas dibe. Bi dîtina min, aborî û afirîner. Ya heman rêzê, monumentoya klavyeyê, ne pir aborî, lê mixabin. Û li bajêr gelek bîranînên xweş hene.
Ji rêwîtiyê, min fêm kir ku niştecîhên Yekaterinburg karsaziyê ne, lê yên ku dizanin ku meriv çawa mirovan henek dike. Çi pir xweşik e.