Wekî Mil û Udaipur-ê xweşik, peyvan negirin. Dibe ku ev bajarê herî soz û paqij a yên paqij e ku em qewimîn ku biçin Hindistana Navîn. Na, rast fêm bikin, ji Paqijiya Ewropî re, Umusalem ji paqijiya Ewropî kêfxweş e. Lê li vir bi rastî paqij e. Di şûna de, Hindî paqij e. Û têgeha Paqijiya Hindî pir taybetî ye. Heman cins û kûçik, her weha li her deverê ... lê kolanên li Udaipura fireh in û hatine danîn, tevger ne ewqas li deverên din e. Ev bajarê Masters e, ku yekser li ber çavan diherike: Li her deverê li ser wêneyên firotanê, di her pêngav hûn ê tiştek mask bikin an li vir bixin û li wir, li wir, li wir, li wir, li wir, li wir, li wir, li wir, li wir, hejmarên bêpergal ên lavety. Ji ber vê yekê xweş û ewqas xweş li bajarokê spî, û her weha diran ji kêfê dûr dikeve. Bi her tiştî, tevî vê rastiyê ku bajarê spî min jê hez kir ku ew pir ecêb e, balkêşiyên herêmî bi rengek nefret bûn. Ez texmîn dikim ku ev pirsgirêk ji me re ji ber ku dev ji rêgezên werzîşê yên standard derket, di encamê de ji Udaipur re hat, min jixwe li bajarên din ên Hindistana Navîn û gelek perestgehên berbiçav dîtin. Udaipur, Venice Indian, beşa birêkûpêk-vagagetic ya rêwîtiya min, û li gorî şêwaza klasîk, kêfê, bi tevahî werzîşê, bajarokê spî bi gelemperî di nav rêwîtiya xwe de vedike. Ji ber vê yekê, eşkere, tûrîstên Udaipur û balkêş ewqas. Em tenê li vir jê hez dikin, li Udaipur, û ew e. Min dixwest ku ez li kolanan bimeşim, esmafeyên axayan biparêzin, biçin dikanan û li kafiran rûnin. Qesra bajarî bi dirêjahî û ne hestyariyên xwe dişewitîne û ji bilî ku ew pezên hêja yên li salona dansê bi rengek pir hêzdar tê bîra min. Bi rastî, baş. Her tişt Alas û Ah e. Dêra Jine ji mezinbûnê nahêle, xizmetê napeyive, xizmetê nahêle, rûkên bimire, bi baldarî ji mermerê gloverî re nehsanî. Serê bi dilxwazî li ser hevahengiyek li ser hevahengiyek ku jixwe li deverên din ên insane û welat tê dîtin. Lakes - Oh, erê. Lê ... tenê dema ku wan ji xwaringehê li ser çokan dihesibîne.
Di bin nêzîk de li we binerim, ez ê ji we re spektîfek dilşikestî bibêjim, mirov bi rengek xweşikî paqijtir e û ew van kirasên kevneşopî di vê ava piraniya cilan de çêdikin, li ser tîrêja tîrêjê dikin û bi destên xwe garis. Lakes tenê li qada palên gola paqijkirî têne paqij kirin, li otêlên hêja yên biha, û her weha li dora giravên bi parkan, ji ber ku geştiyar jî tossey in, li devera avê diêşe û dibe sedema bêhnê.
Gava ku hûn li ser çokek rûniştî rûnin, bi panorama û silavên reş re, çavê xwe çavê xwe neşo, tiştek ji êvarê weya borî çêdike, û Udaipur mîna çîrokek xuya dike. Di bîra min de, ew ê di vê rastiyê de ev çîrok bimîne, tevî ku min bi hûrgulî û di navbêna jêrîn, zehf nediyar de lê geriya.
