Biryara serdana Brestê di êvarê de carekê hat, piştî ku yek ji fîlimên di derbarê şer de temaşe kir. Ji nişkê ve ew şerm dikir ku mêrê min û ez hîn jî serdana vî cihî nekir. Sê hefte paşê, wan li ser riya ku li ereba xwe ji St. Petersburg hewl da. Driving ji bo 1.5 rojan 1300 km, me gihişt armancê.
Karê sereke ev bû ku serdana kela hero. Now naha em berê li ber deriyê radiwestin. Ketina azad a li ser axa kompleksê şaş kir. Kela Brest ji her kesê ku ne ji dîrokê re ye, vekirî ye. Em li ser hewşê geriyan, ji ber daran hêdî hêdî monumentê sereke û bayonet-obelisk diherikîn. Di wê kêlîkê de min ceribandinek rastîn kir, da ku ew mezin û mezin bûn. Wan berfê li Perestgeha Pîroz a Nikolaev Garrison dît.
Dezgeh li ser muzeya parastinê de, ku tê de gelek tişt û çîrokên kesane hatin berhev kirin. Li salona ku wêne û ravekirinên jiyana parêzvanên kela û endamên malbata wan hang dikin. Ger kesek mir, kartên li ser bingehek reş têne danîn. Li ser spî wêneyên kesên saxvîn hene.
Piştî serdana muzexaneyê, derketina Muzeyê, deriyên Holm çûn. Dîwar hemî bi şopên guleyan ve hatin veşartin, loopholes mîna fena. Em li ber peravê çem geriyan. Ew pir germ bû, Sun diherikî, salname 26ê Hezîrana 2009-an nîşan da. Bagê pasaportek bi vîzayên Schengen re, vekirina riya me ber bi peravê, ku şer 68 sal berê hat.
Ev rêwîtî hewce bû, lê pir giran e. Me rêyek mezin rêwîtî kir û bi hestek ku tiştek girîng tiştek kir.
