Gava ku hûn gelek caran biçin welatên cihêreng, ji bo kêfxweşiyê tiştan tune. Lê di ronahiya bajêr de, a sêrbaziya sêrbaz a ku ji bo sarbûnê diherike û di dilê xwe de cîhek taybetî digire.
Ji ber vê yekê gava ku me yekem car serdana paytexta Tûnisê kir, ji me re çêbû. Di cih de ez ê zelal bikim: welêt rast tê gotin "Tûnisî", ji ber vê yekê jî hatiye nivîsîn, bi kêmasî. Û paytext bajarê Tûnisê ye. Vê yekê fêr kir, naha em ê welêt û sermayeyê tevlihev nekin.
Lewra Tûnis. Hûn li vir têkevin û bawer nakin ku dîroka bajêr hezar sal tune. Avahiyên nûjen, firotgehên markayên navdar. Wusa dixuye ku ew li Fransayê derket. Lê, hêjayî hêjayî ye û yekser dibin Mizgeftên kevnar, bazarê, ku êdî ne sed salî ye.
Li ser çavdêriya bajêr, rêber sê demjimêran me ronî kir. Lê di vê demê de çi dikare were dîtin?
Piraniya cîranên me li otobusê tavilê dikirin, û me biryar da ku bi rêçikên teng ve biçin û tewra li ser çokan bisekinin da ku panorama panorama bajêr bibînin!
Bi awayê, heke hûn werin herêmê û bipirsin ku panorama li ku derê tê gotin: "Panorama"), wê hingê hûn bi dilxweşî rê nîşanî (ji bîr nekin ku ji kesê spas bikin!). Xwe, bê guman, bibînin ku ev cîh zor e. Lê hêjayî wê ye:
You hûn dikarin her weha biçin fabrîkaya bîhnxweş û du şûşeyên bîhnxweş ên bîhnxweş bikirin!
Mirovên li Tûnisê dijwar in û piraniya wan pir dilsoz in. Li vir ew zehmet e ku meriv li dora bajarê vagonan bi bîhnfirehî re hevdîtin bike. Her kes karsaziya mijûl e. Yek cakesên delal, duyemîn portreyan dikişîne, û ew hammera piçûk li ser plakek piçûk piçûk pîvanê dixe.
Bazara li paytextê di hemî zimanan de mezin e.
Lê li hewşa sermayeyê - bajarê piçûka Sidi-Bu-got bêdeng e, bêdeng û hinekî bi Italiantalî xweş e.
Bifikirin, şêniyên vî cihî hewce ne ku werin dermankirin ku pencereyan bi rengê şîn rengî bikişînin, û dîwarên xaniyê blandî ne. Spas ji vê fermanê re, wusa dixuye ku Sidi-Bu-Sait paritical di navbera ezman û deryayê de ye. We em bi wî re bet dikin.
Li jêrzemînê û wêranbûna pir karîgeriyê (her çend, ew li ser rêwîtiyê derdikeve, ew, erê, ne pir). Ev, bê guman, cîhek xedar!
Di cih de dersên dîrokê û fîlimên vintage li ser serket û lehengên wê wextê dûr bibîr bînin. Walking tiştê ku ji kolanan dimîne, hûn xeyal dikin ku çawa hemî kes dijiyan. Ya ku wan kir, ji bo çi şer kirin.
Lê wext e ku here malê. Li ser riya paşîn, jixwe li otobusê, em wêneyek paşîn çê dikin û berê xwe ji vê tûna ecêb û cuda ji bîr dikin.
