Em yekser bi mêrê xwe beriya rêwîtiyê li hev dikin, ku Kela Narikala li Tiflîsê li Tiflîsê dê bibe cîhê mecbûrî. Me biryar da ku em bi xwezayî li ser lingan biçin, û riya me ji Parka Mtazminda dest pê kir. Rê ne mimkûn bû, lê ji min bawer bike, ew hêja bû. Lê me tevahiya rê bi nêrînên hêja qebûl kir, û heke hûn bi tenduristiyê re rast in û hûn ditirsin ku hûn ji bo dûr û dirêj biçin. Di rê de gelek hestên erênî bistînin.
Kela Narikal li Old Tbilisi-yê kevnare ye - li ser çiyayê nêzîkê baxçê botanîkî. Di rastiyê de, heke hûn bixwazin, hûn dikarin bi otobusê rêve bibin, vebijarka duyemîn hilkişîna li ser fonksiyonê, baş e, hûn hîn jî dikarin ji stasyona Metro ya Avlabari biçin (ev sekinîn herî nêzîk e). Me riya me hilbijart û çû ser lingan. Deriyê kelehê bi tevahî belaş e û ew bi domdarî vekirî ye.
Di rastiyê de, dûrbûna parkê Mtazminda ji bo keleha erdê pênc kîlometre ye, lê pêwîst e ku meriv biçe serhildanê, da ku ew ji yek û nîvekê heya du saetan bavêje. Ew hemî girêdayî ye ku hûn ê çawa bilez biçin. Rêya ku em pir rihet bûn û hema hema hemî ew di bin siya daran de cih digirin, ji ber vê yekê ez difikirim ku di havînê de jî dê pir germ nebe. We em di destpêka Gulan de li wir bûn û daran tenê xwîn û hemî nûbûn û bêhna biharê.
Bi gelemperî, me tevahiya rê li ser vê riya bi nêrînên bedew ên bajêr re şa kir, û mezintir em rabûn, bêtir nirxandin. Mirovên li ser rêwîtiyê hinekî piçûk bû, ew dikare were dîtin ku ew ne bi taybetî hez dike ku li ser lingê rakin. Li ser rê, me hevdîtinek "Dayika Gurcistanê" kir - strukturek pir monumental. Dûv re me di dawiyê de gihîştiye dek û dolaban û fonksiyonê, ku ji ber hin sedeman ji ber hin sedeman, ji ber hin sedeman, di vê rojê de kar nekir. Hêviyên me li ser wê daketin jêr û ne rast bû.
Deck çavdêriyê pir balkêş bû - yek parçeyek xuya dike ku li hewayê tê darve kirin, hûn dikarin dîwarên hilweşandî yên kelehê û bê guman Tbilisi di hemî mezinahiya xwe de binirxînin. Naha em berê xwe dan axa kela, tarîxa çêkirinê hîn jî ne diyar e, lê di sedsala çaremîn de serdema me ya ku berê hebû. Ev bêguman tête zanîn. Navê qatê ji Mongols re hat dayîn, û ev vegotinek wekî "kela piçûk" tê wergerandin.
Di wê demê de, ew bi rengek xweşikî xweş xweş bû û kes nikaribû wê baran bibare. Mixabin, heya dema me, ew bi belengaz hate parastin - erdhejek bihêz a 1827-ê piraniya kelehê hilweşand. Tu kes sererast nekiriye, ji ber ku hewcedariya taybetî tune. Lê niha ew yek ji taybetmendiyên sereke yên li Tiflîsî ye û ji hêla tûrîstan ve pir ziyaret kirin.
Wê rojê, mirovên li kelehê piçek bûn û me berê jî her tiştê ku hûn dikarin bibînin. Wekî ku min fam kir, heke hûn bixwazin, hûn dikarin li ser dîwarên kela, ji ber ku me ti tîpên sînorkirî nedîtiye. Ew tenê ew dikare jiyan-xeternak be, ji ber vê yekê hûn hewce ne ku zehf baldar bin. Tevahiya bajêr ji vir wekî palmek xuya ye. Dîtinên Bê guman Stunning. Li ser vê yekê, nasnameya me bi kela qediya û em li kolanên Tiflîsê yên kevnar di penaberê xwe yê demkî de çûn.