Paşiya di havîna "çar kapîtalên Skandînavî" de serdana Helsinki kir. Ji hemî balkêşên vî bajarî, dêrê tempelokkio ecêbmayî ma. Ew li devera Temê tê de ye
(Navenda Bajêr), ne ji stasyona trenê dûr e.
Kolana Fredrikinata, Bakurê wê, rasterast li ber deriyê perestgehê destnîşan dike.
Dema ku koma me nêzî vê mebestê bû, min yekser fêm nekir ku ev dêr tiştek mîna bunker e an ji bo bunker an xerîbek xerîb, ne-zeîf e. Bi gelemperî, derveyî, vê avahiyê bandorek nişan nedikir û bi tu awayî bi perestgeha lutheran a heyî re têkildar nekir.
Lê nêrîn û qeydkirina Tempelukkio min şok kir.
Li kevirek pelçiqand, dêrê ruhê şikeftê, pristine û goristanê digire.
Zehf, kevir, granite, newekhev, dîwarên hema hema nexwendî. Li ser dîwaran - arşîva pencereyan, gelek ji wan hene, ew li ser plakayên spehî hene, û gelek rojê ronahiya rojê li Perestgehê ne. Dome bakur sêwirana jûreyê temam dike. Kolana sar, nebûna wêneyên wêneyan, basic-relief, rengê kêmasiyê, asceticîzma odeyê, aşitiyê dide.
Ji balona 2-yê 2-ê gengaz e ku meriv salona perestgehê bibîne.
Di baweriya min de, argumanên mîmariyê Timo û Tuomo Somomalîstan - nivîskarên Temelokkio, karibin bi serketina tiştê sereke - ewlehî û hebûna mirovan li ser van dîwarên xwe.
Rêzikên darîn ên bi benzînên rengîn di forma amphitheater ya taybetmendiyê de cih digirin. Laşê balkêş e, bi xwezayî di hundurê navxweyî, xaçkirin, font.
Li salona konserê, acoustics xweşik, jûreyek wisa heye.
Li ber deriyê, li wir bilêtên ji bo seredana perestgehê têne firotin, panelek agahdariyê bi bernameya bûyer û konseran li Tomppsukki tê girtin.
Ez dixwazim guhdarî muzîka klasîk an nûjen li vê avahiya bêhempa bikim!
