Ez berê xwe didomînim di dilovaniya xwe de çend caran, mîna navendên nûvekirinê, û tenê bi hevalên xwe re çûn seyranê. Di wê demê de ez ji bajarê Odessa derneketim, lê ez bi rastî ji seyranên Odessa ne bûm, ji ber ku her dem li wir gelek mirov hene, û ez ji betlaneyek bêdeng û rihet hez dikim.
Carekê, hevalên min û min biryar da ku ez biçim cîhekî wek deryayê bi konan û bi şevên şevê li wir bimînin, me çar kes bûn. Ji ber hin sedeman, di wê demê de me hemî biryar da ku em ê di downtime de biçin.
Pir demek dirêj em li seyranê digerin, ku dikare bi otomobîlekê ve were rêve kirin û şevê bi konan re rûne, lê dîsa jî me ew dît. Her roj, seyranên bêserûber bi databasên cûda tije ne û dibe ku ji aliyekî ve, baş e, lê dîsa jî ez dixwazim bibim beşek ji vê cîhê xweşik û bêdeng bimînim.
Cihê pir xweşik bû, gelek kes nebûn. Di êvarê de me agir şikand û Kebab çêkir. Roj bi roj kêfê bû û hewl da ku kampê çêbike. Me yek konê, dubare kir, ji ber vê yekê me li wê û mêrê min xew kir, û hevalên me di erebeyê de derbas bûn. Ez hîn jî tê bîra min ku fermanek ecêb, Tucci dest pê kir qefilandin, bayê teqiya, dengê behrê tenê şaş bû, atmosfera bêkêmasî bû!
Tebax hebû, ji ber vê yekê av di deryayê de germ bû û ji bilî paqij paqij bû, li peravê alerjî tune. Bi şevê, şûşek bihêz dest pê kir, li wir piçek bû û konê me ne av bû, wusa bi şev em piçek şil bûn, lê dîsa jî betlaneya me xirab nekir. Di sibehê de em bi fermanek wekhev re hevdîtin pêk anîn, tîrêjên rojê pir xweşik li ser ava zelal a kristal xuya bûn. Tê bîra min çiqas romantîk bû ku meriv li ber peravê Dowelê bi hezkirinek bi hezkiriyê re bimeşe. Piştî şûrek li ser peravê, gelek kavilên piçûk rabû, ku hewl da ku tenê xaniyên hatine çêkirin. Di dilnizmî de ez hîn jî ji rastiyê hez dikim ku seyranan paqij in, bi pratîkî ne bes bû, xweş bû ku di sandê de bimeşe û pakêtan ji chips an cixareyên cixareyê bibîne.
Di şokê de ne mestir di şokê de, ji ber vê yekê bêtir aram, lê her weha bi wî mirovê ku ew bêtir jê hez dike ve girêdayî ye.