Dema ku ez li ser rêwîtiyek karsaziyê li Hindistanê bûm, ez du rojan ketim û min ew li bajarê Hydarabadê derbas kir. Hilbijartin li ser vê deverê ket, ji ber ku min dixwest ku min xwe di atmosfera Hindî de bi tevahî nemir. Balafira me li balafirgehê li wan ket. Gandhi û ji wir jî li ser taksiyekê me li otêlê ajot. Rê saetek hildan, her çend dûr jî piçûk e, li deverek 20 km.
Tevgera li Hindistanê tiştek kaotîk e, kesek ji welatek din bê guman bêhnteng e. Nîşaneyên Otomatê li her deverê têne bihîstin, ajokarên ji pencereyên ku li ser hev dicivin, jamên trafîkê dîn in. Wekî din, di rastiyê de tiştek ecêb nîne ku karwanek li ser rêyê diçe. Ew heywanên pîroz têne hesibandin, ji ber vê yekê ew dikarin li wir bixwazin.
Otêla me xilas bû ku ew bi rengek maqûl bû, li wir jî hewşek, herêmek kesk hebû. Odeyê paqij e, min herî xirab hêvî dikir. Bicîh anîn, em çûn çavdêriyê. Bajar golê artificial heye, di navbêna ku statuya Buddha ye. Mimkun e ku ew ji bo heqê zêde swim bike û wê nêzê bike.
Me wiya nekir, ji ber ku di vê dersê de tiştek balkêş nebû.
Hyderabad ji bo bazarên xwe û pîvazên xwe navdar e. Piştî ku li sûkê xistin, li dijî Antisanitiya bêkêmasî, mirovên qirêj û xwesteka ku tavilê bistînin.
Ne dûr ji bajêr, keleheke kevnare ye, hêmanek dîrokî ya balkêş. Lê ji ber ku em nêzê wê rêber bûn, ez nikarim li ser dirûvê wê bibêjim.
Ji naskirina bi Hyderabad re, min tenê bertekên neyînî hebû. Xizanî, Dirt, Chaos ... Min fêm kir ku ez li bajarekî bedew sekinîm, û divê ez ji kemîna çarenûsê gilî nekim.