Kutha iki ngadeg ing papan sing nggabungake kanthi prapatan kali Lopburi, Prasak lan Chao Praia.
Kutha lawas kasebut diadegake sajrone 1350. Sajrone 417 taun sabanjure, dheweke dipimpin dening 33 Impasie 23 Burmese, sadurunge Burmese pungkasane bisa nyirnakake ing lemah ing taun 1767. Sanajan kasunyatane Ayuttaya diubengi tembok 12 kilometer saka ketebalan limang meter lan dhuwuré nemèter.
Kanggo kabeh lapuran ilmuwan lan arkeolog, Ayuttay biyen dadi kutha sing kuat sing nggumunake, lan bisa bersaing karo kepala Eropa ing wektu kasebut. Kutha iki minangka pusat utama ora mung peradaban Thailand, nanging uga Asia, Timur Tengah lan malah Eropa - pusat seni lan perdagangan lan perdagangan. Sawetara komunitas asing sing ngrembaka ing kutha kasebut, utama ing antarane wong Tionghoa, Jepang, Vietnam, India, Persia, Portugis, Walanda lan Prancis. Ing bagean liyane ing jagad iki, perang getih liyane adhedhasar prabédan agama dumadi ing kutha-kutha kasebut, nanging kebebasan agama minangka fitur khas saka Ayuttay.
Nglacak jaman biyen iki bisa dideleng ing pirang-pirang ruat sing sumebar ing saindenging wilayah, buruh, Burma ngrusak meh kabeh bandha lan sumber sing ditulis ing Buddha. Sanajan Burma nyoba mengko tentara Siamese, kalebu The Thaam lan Momo liyane, mengko ing taun sing padha, Ayuttaya ora bali maneh kamulyane. Ibukutha Siams ditransfer menyang kutha liyane, mula ing Thonburi lan, pungkasane, ing Bangkok, nyatane, ibukutha negara nganti saiki.
Saiki, balapan pariwisata maneh ambegan ing Life Ayuttaya, lan saiki Ayuttaya minangka kutha ukuran medium kanthi pedunung sekitar 60.000 wong. Ora kaya taman bersejarah liyane saka Thailand - kayata Sukhokas utawa Phan Rung, sing jarak saka kutha kasebut, reruntuhan Ayuttay dicampur karo bangunan modern ing kutha kasebut. Yaiku, sekolah, rumah sakit lan dalan kanthi gerakan intensif jejer karo reruntuhan bangunan lawas.
Provinsi Ayuttay minangka salah sawijining kutha sing paling kena pengaruh saka banjir ing pungkasan taun 2011 - ing taun kasebut, umume kutha kasebut ditutupi banyu kanthi luwih saka telung wulan. Kutha lan taman bersejarah dibalekake sajrone setaun setengah taun. Akeh wit lan dalan sing wis diwasa lan liwati ing jejere reruntuhan diroboh lan kabur, ora bisa nyebut bangunan sejarah sing penting kaya, ujar, candhi sejarah Wat Phra Sri SatChaeth, sing khusus ngrusak unsur.
Akeh turis luwih seneng lelungan dina saka Bangkok nganti Ayuttay. Nanging, iki mesthi ora cukup. Nyorot paling ora 2 dina kanggo njelajah kabeh kaendahan iki. Oke, telu wis cukup saka cukup. Saliyane reruntuhan ing pusat kutha, bangunan Vintage sing paling apik, durung, ing pinggiran pinggir. Kajaba iku, sawijining dina ora cukup kanggo ditanduri pesona ing kutha lan nyoba piring Thai ing restoran lokal. Ing kutha, kanthi cara, cukup sawetara hotel budget. Sanajan, sejatine kabeh pemandangan bisa didorong sajrone 6 jam, nanging mightlife uga kudu ngalami. Ing pojok, sampeyan bisa teka ing wayah esuk, ngenteni sedina, lan ing wayah sore, bali menyang bangkok-minibus nganti 6-7.
Runtuhan tengah paling apik sinau, nunggang sepeda, lan yen sampeyan pengin ndeleng kuil sing adoh, gunakake motor, tuk-tuki utawa prau. Ing kasus apa wae, mlaku-mlaku ngubengi kutha nyiksa, utamane yen ora ana wektu sing sithik. Kutha iki piye wae ora dicocogake banget kanggo trotoar sing nyaman-nyaman sing ora ana prakteke ora ana.
Kajaba iku, yen ing kutha-kutha liyane, kabeh bagean penting sing cedhak, mula ing jarak kasebut - jarak kasebut mung gedhe, nalika ana sawetara bangunan, yaiku kutha kasebut dipérang dadi jarak sing ana ing antarane sawetara kilometer jarak. Dadi, maneh - kudu sepeda utawa skuter. Miturut cara, ing sawetara hotel, ana sewa sepeda, sing nggawe luwih gampang kanggo sinau ing kutha kasebut. Ana sewa sepeda 40-Bah saben dina. Nonsense, ta? Cukup mriksa kahanan sepedha ing ngarepe wisata sing dawa, bisa uga apik banget, kayata, tanpa rem. Iki umume miturut urutan barang, lan arguing sawise ora ana gunane. Muga-muga Gusti Allah, beda karo trotoar mlaku, ana sepedha khusus.
Sampeyan bisa menehi saran kanggo ndeleng pemandangan awal kanggo ngindhari panas awan (lan srengenge ora ana ing kene), saliyane, ing kasus iki sampeyan bisa ngujo para candhi sing paling apik lan tanpa turis. Sanajan umume, masarakat ing kutha kasebut rada, kepenak. Ing wayah awan, luwih becik njagong ing cafe utawa ngunjungi museum, ngenteni panas, umume. Ing separo kapindho - cahya sing paling cocog kanggo foto foto, lan suhu alon-alon alon, dadi, ora kanthi ora sabar.
Miturut dalan, ing wayah sore, sawetara monumen pusat disorot, dadi, tukang foto lan penyayang foto sing apik bisa menehi saran supaya bisa metu sanajan ing wayah sore. Kajaba iku, pasar wengi mbukak ing wayah sore, lan iki minangka landmark sing kapisah lan hiburan sing ora bisa dilakoni kanthi cara apa wae!
Perlu dicathet yen kutha kasebut pancen tanpa gloss lan whisk. Sawetara candhi dilapisi, sawetara jinis lan sumunar. Kabeh iki pancen harmoni, lan swasana unik!
Saben candhi biasane duwe biaya mlebu. Nanging aja nganti entek, aja kuwatir.
Aku tekan Ayuttay, umpamane, ing minibus saka stasiun tugu kemenangan ing Bangkok - dalan kasebut mung udakara setengah jam. Lenggah ing tengah kutha, dadi, tanpa peta lan koordinat hotel ora mung ditindakake.
Lan ing Ayuttay, nyepetake sunsets. Kaendahan sing ora bisa dicethakake! Siapke kamera, utamane yen srengenge nyusut candhi kuno.
Lan uga, pedunung Ayuttayi seneng tuwuh kembang. Contone, salah sawijining dalan ing kutha Old wis bangku sibuk kembang, kabeh jinis beda, apik banget!
Mangkene kutha Ayuttay sing kuno! Mesthine, kudu nyorot sawetara dina lan ngunjungi!