Nalika aku ing Moskow, aku langsung mutusake ora mung mlaku-mlaku lan mlaku-mlaku ngubengi alun-alun abang, nanging uga wisata. Pilihan kasebut tiba ing kunjungan Mausoleum Lenin. Iki ora mung alesan kanggo mbukak dolan liyane sing ora ana gunane, nanging kanggo nembus sejarah negara kita. Kajaba iku, wiwit alit, aku krungu crita ibune babagan iki, mula ana impen sing dawa. Aku ora bakal ndhelikake manawa aku seneng banget yen dolan pancen gratis. Wong-wong sing pengin njaluk akeh banget kanggo ngadeg meh siji jam. Iki dolan duwe nance serius. Ora ana kahanan apa sing sampeyan ora bisa motret ing njero. Sadurunge mlebu ing Mausoleum, sampeyan wis dicenthang kanggo ngarsane telpon, kamera, camcorder. Aku ora ngerti babagan iki, lan aku kudu nyerahake kabeh teknik ing kamar panyimpenan. Panyimpen kamera ora gratis, kudu eling. Yen sampeyan ora duwe teknologi, nanging ana tas utawa tas ransel, mula sampeyan uga bakal dipeksa mlebu menyang kamar. Aja nyoba nggawa teknik kasebut, sampeyan ora bakal sukses. Sadurunge mlebu, sampeyan bakal ngliwati kerangka kerangka detektor logam. Ing paling akeh mausoleum, aku udakara telung menit. Iki bisa uga dadi dolan cepet ing uripku. Ing njero Mausoleum banget peteng. Mula, aku ora bakal menehi saran marang wong tuwa supaya lunga menyang kono, nganti tiba ing endi wae. Lenin nyebabake emosi sing ambigu. Kabeh sing kita deleng, mlebu ing Mausoleum, yaiku awake. Klompok cilik mung alon-alon ngliwati peti karet lan dolan iki rampung. Sampeyan uga kudu nyathet kasunyatan manawa ana sakramen, amarga ora mokal kanggo swara. Ora ana maneh ing kana.
