Tripoli cukup larang, kaya mratelakake panemume, papan kanggo santai. Saliyane biaya sing dhuwur, aku pengin nyathet sawetara fitur prilaku warga lokal. Tekan Tripoli, aku ora nyaranake banyu ngombe ing ngisor tap, sanajan wis entek, lan uga klorida, nanging beda karo kita. Aku lan bojoku, wiwit lara weteng saka banyu tapel lokal lan kita ora mutusake resiko lan wani nganggo kesehatan dhewe, tuku banyu ing botol. Susu, uga produk susu liyane ing bentuk kefir, yogurt lan keju sing solid, ora nyebabake keluhan, amarga kualitase cukup ing tingkat sing dhuwur. Tuku produk ing toko utawa ing pasar, yaiku daging, panganan, panganan laut, sayuran utawa woh-wohan kudu dianggep sabisa paling ora kanggo wisuh kanthi ati-ati. Aku ngomong iki ora muspra, amarga ana risiko nyata, utamane ing kasus produk sing dituku ing pasar, njupuk hepatitis utawa malah rabies.
Diwenehi fitur alami negara iki, perlu siap kanggo badai sandy sing cukup akrab ing kene lan fenomena normal. Ing Tripoli We are ing wulan Juni, mula aku ora nesu-nesu, aku nyekeli jas olahraga lan sweter sing anget karo aku. Sing ana ing wayah sore ing kene adhem. Saiki, aku pengin nulis sawetara tembung babagan keanehan prilaku ing Tripoli.
Ati-ati karo kamera, amarga sadurunge nggawe gambar potret, sampeyan kudu priksa manawa ora ana warga lokal sing cedhak. Ana aturan ing kene - ora mokal kanggo motret sapa wae, tanpa dheweke kanggo ijin kasebut. Mula, yen sampeyan pengin njupuk gambar karo warga, sampeyan kudu takon idin ing wiwitan. Babagan foto kasebut. Yen sampeyan ora pengin menehi masalah tambahan, mula sampeyan ora kudu njupuk foto ing cedhak fasilitas militer lan infrastruktur transportasi.
Umumé, masarakat lokal banget sambutan lan grapyak. Miturut cara, lebanese banget sinau lan akeh basa. Komunikasi karo lokal, ora kudu mengaruhi kabijakan babagan politik lan bantahan babagan fitur nasional. Sikep sampeyan kudu minimal. Aku ora ngerti kanthi nyeret lokal, nanging aku nerangake pirang-pirang sadurunge nyeret, Libanon sing bisa dianggep paling ora nyerang, mula aku menehi saran supaya gampang.
Ora ana watesan babagan sandhangan, nanging ing kene bocah-bocah wadon ora kudu nganggo celana pendek utawa rok cendhak. Klambi paling optimal kanggo prawan turis bakal dadi busana sing apik digawe saka kain alami sing entheng, dhengkul dawa ing ngisor iki. Opsi sing cocog yaiku busana nganggo lengen klambi, nanging mikirake nalika awan cukup panas ing kene, uga bakal sundress dawa, nanging tanpa garis leher jero. Contone, aku ngunculake ing ndhuwur Shawl kaya pareo lan ana sebab dhewe - aku mung wedi diobong ing srengenge. Ing pesisir Libanon, ora ana larangan ing jas sing adus lan cukup bisa nyandhang renang ruangan ruangan, nanging kanthi nudisme lan topik, sampeyan kudu ngati-ati, amarga ing negara iki mung ora bisa ditampa. Ing masjid teka tanpa sepatu. Kanthi pirang-pirang mesjid, ana lemari klambi sing bisa sampeyan ninggalake sepatu sampeyan, nanging yen sampeyan ora pengin ninggalake sneakers ing kana, bisa dijupuk sampeyan ing paket kasebut. Aku ora tau teka ing mesjid, nanging aku nyawang bojoku kanggo penasaran.
Aku wis ngomong babagan hastial lokal, saéngga bisa nggayuh awake dhewe. Sing abot lan enak dianggep tamu, dheweke seneng banget. Sajaman utama, aku nyathet manawa bisa dadi rada, disuguhake kanthi standar kita, piring. Dheweke nyelehake sajian kaya ing tengah meja ing endi trap. Aja ngenteni manawa sampeyan bakal dilayani amarga layanan ing kene mandhiri. Aku arep njupuk, ing bagian cilik, njupuk sithik saka saben sajian. Sajian daging meh mesthi dilayani karo sajian sisih ing tray sing gedhe banget lan kabeh wong bisa njupuk panganan kaya negara sing bisa. Sampeyan ora dianggep minangka pelanggaran ettiquette lokal yen sawetara wong bakal mangan saka siji tray. Babagan fitur asupan panganan, aku uga pengin nulis sawetara garis. Panganan dijupuk mung karo piring sing regane langsung ing jejere sampeyan. Yen sampeyan pengin mindhah utawa njupuk panganan, mung nderek mung kanthi bantuan tangan tengen, lan paling ora telung driji. Sawise pesta, tamu ditawani kopi. Sanajan sampeyan wis pindah banget, mula ora ana gawan saka minuman wangi iki, amarga iku jinis tandha hormat lan tradhisi lokal. Sajrone mangan, sampeyan ora kudu jotosan panganan sing panas banget, uga ora jotosan ngombe panas.
Ora kaya negara-negara Muslim liyane, omben-omben bebas adol ing kene, lan kanthi jumlah tanpa watesan, nanging aku ora nyaranake metu ing njaba. Ngaso ing bar utawa ing restoran, sampeyan mesthi bakal dijaga kanggo layanan ing jumlah nembelas pesenan umum, nanging sanajan ana limang nganti sepuluh persen tip, saka ndhuwur invoice. Saliyane institusi hiburan, tips adat kanggo ninggalake uga ing taksi, ing Hotel Maid, lan kultur wajib.
Rega ing Tripoli gratis, saengga bakal normal nyang-nyangan meh ora ana ing endi-endi. Ngilangi ruangan hotel luwih saka telung dina, cukup bisa dipercaya manawa sampeyan bakal diwenehi diskon. Ing kamar hotel, mesthi resik lan mulane, aku ora nulis babagan tip - luwih asring sampeyan bakal ninggalake prawan tip, sing luwih resik bakal dadi ruangane, lan mula tingkat liburan sampeyan bakal dadi pesenan gedhene gedhung luwih dhuwur.
Ing ruangan hotel sing kita tetep, kabeh malah dadi pengantin, aku njupuk dhewe karo aku, amarga aku wis nate kaget banget. Fork saka pengering rambutku, lebokake soket, sing ana ing kamar kita. Adhedhasar iki, aku bisa kanthi yakin nyatakake yen soket ing Tripoli minangka standar lan narik adaptor kasebut, ora masuk akal. Ing toko, bobot produk diukur nganggo gram lan kilogram, nanging ing pasar asring bisa ndeleng bobot ing kilogram, lan dawane ana ing lapangan. Iki, iki dadi mesesh, aku duwe crita, nanging amarga aku nyoba kanggo nutupi fitur lokal sabisa.