Nalika aku lagi ing perjalanan bisnis ing India, aku tiba rong dina lan aku ngenteni ing kutha Hydarabad. Pilihan kasebut tiba ing papan iki, amarga aku pengin nyemprotake dhewe ing swasana India. Pesawat kita ndharat ing bandara kasebut. Gandhi lan saka ing sawijining taksi, kita nyopir menyang hotel. Dalan udakara udakara udakara udakara jam, sanajan jarak cilik, ing endi wae 20 km.
Gerakan ing India minangka salah sawijining huru-hara, wong saka negara liya pancen ora bisa dingerteni. Sinyal Otomotif krungu ing endi wae, pembalap saka jendhela surak-surak, senggol lalu lintas edan. Kajaba iku, ora ana sing nggumunake yen gerbong kasebut mlaku ing dalan. Dheweke dianggep kewan suci, saengga bisa mlaku ing endi sing dikarepake.
Hotel kita dadi prayoga, sanajan ana kolam renang, area ijo. Kamar iku resik, aku ngarepake sing paling ala. Settling, kita banjur mriksa lingkungane. Kutha iki duwe tlaga buatan, ing tengah-tengah yaiku patung Buddha. Sampeyan bisa nglangi kanthi biaya tambahan lan nimbang cedhak.
Kita ora nindakake iki, amarga ora ana sing narik kawigaten ing pelajaran iki ora bisa ditemokake.
Hyderabad misuwur kanggo kabare lan mutiara. Sawise ngencengi pasar, nemoni antisanitia sing wis mutlak, wong sing reged lan kepinginan kanggo entuk apa-apa langsung.
Ora adoh saka kutha, ana bètèng lawas, obyek sejarah sing cukup menarik. Nanging wiwit cedhak dheweke tanpa pandhuan, aku ora bisa ngomong babagan penampilan dheweke.
Saka kenal karo Hyderabad, aku mung duwe pengaruh negatif. Kemiskinan, rereget, chaos ... Aku ngerti yen aku ora ngadeg ing kutha sing apik, lan aku ora bisa sambat babagan bayi nasib.