Pitakonane sampeyan bisa uga sampeyan bisa ngrumusake: Apa bisa dadi pondene nganti suwe? Aku ngarepake manggon ing kutha iki kanthi minimal limang dina, nanging dilebokake rong dina. Lan yen akurat, banjur dadi siji setengah dina lan sewengi.
Sampeyan kudu nyatet yen ing pennotis aku entuk kunjungi dening Siem Ripa lan, bisa uga, iki dimainake dening peran pungkasan ing perasaanku saka ibukutha Kamboja.
Wangsulan: Bab ingkang sapisanan sing cepet-cepet menyang mripate yaiku kemiskinan lan rereget. Ana wong sing bakal nolak manawa iki misuwur amarga iki ora mung Kamboja, nanging uga sawetara negara liya saka Asia Tenggara. Nanging aku ngarepake ndeleng persis ibukutha utawa paling ora kaya ngono.
Ngunekke metu saka Buse bis, aku langsung mlebu menyang Hum Manusia, caterophony saka transportasi bip lan wong akeh sing snuggling karo kabeh wong putih, nyoba njupuk turis langsung.
Bledug, kasempatan, pengemis - kesan pisanan phnom penh. Mlaku-mlaku liwat dalan-dalan ing kutha ora bakal seneng banget. Lan alesan utama yaiku ora ana udhara.
Secara harfiah diresmikake karo gas sing paling umum saka transportasi MotoBayki kidul MotoBayki. Lan wiwit bensin berkualitas tinggi, Kamboja wis sinau nindakake sawetara nyerah. Iki bisa ditemokake banget yen sampeyan nggunakake layanan motor ing jam puncak. Aku, ing bodho, mutusake supaya luwih cedhak ing wayah sore kanggo mriksa atraksi phnom penh sing paling dhuwur - yaiku pati. Dadi, aku ora tau nesu ing uripku, saiki aku ngerti kenapa meh kabeh Kamboan pindhah ing topeng protèktif, nanging kanthi becik ing perpaporan. TIP: Aja ngirit taksi, lan yen sampeyan pengin endah - njupuk kesempatan layanan MotorotiShi esuk, yen dalan durung nate ngebaki rasane "corak" lokal.
Umumé, seng nembus wis esuk. Segritan, kekosongan, wong turu ing pekarangan, mbukak toko pedagang - ing wektu iki nalika nembus dadi ayu. Nanging aku langsung maju, nanging saiki, lan kepiye, banjur dadi sore ing Phnom Penh kaget amarga ora ana listrik sing meh lengkap. Aku banjur mudhun menyang pepeteng lan mung nggawa rong dalan sing dipadhangi lampu - sing paling cedhak karo embankment lan kali Mekong. Iki ana ing loro dalan-dalan kasebut, yen wengi mili. Mangkene bar, restoran, kafe.
Ora ana kepinginan kanggo katon celana pendek sing peteng. Nanging ing embankment, bisa uga seneng mikir babagan preinan sing ora kepenak karo Kamboja sawise kerja. Wong-wong melu barang-barang sing akrab kanggo wong-wong mau: dipangan ing aspal, padha ngluncurake sawetara pigeon, sekumpulan bocah sing beda karo umur karo giches sing cepet-cepet ing antarane wong diwasa.
Jumlah wong manca sing apik banget, jumlah wong manca ora gampang, nanging akeh. Embankment, kaya kabeh kutha minangka sakabehe, ora apik banget. Sanajan ing paling kutha, kabeh wong nyoba nggambarake embank ing dalan. Ya, sudhut, ya, dipasang karo jubin, nanging umume, misale jek manawa para pembinaan ora ana ing sawetara sebab kudu ndandani ndandani.
Nanging, kaya sing wis dak tulisake ing ndhuwur, esuk, nembus katon beda. Ing wektu iki, dina iki paling apik mlaku liwat lurung-lurung.
Daya tarik sing paling apik - Istana Royal mbukak ing setengah esuk sanga. Ing wektu iki, mung turis manca sing siji sing rawuh. Meneng, dilampirake mung dening surak-surak kethek, gurune lan gedhung sing dadi kamulyan nggawe sampeyan lali ing ngendi sampeyan.
Nanging mlarat isih akeh saraf. Utamane nuwun kanggo bocah-bocah. Dheweke wiwit cokotan wiwit umur tuwa lan nalika tangan reged bayi ditarik menyang sampeyan, ati iki dikompres saka welas asih. Bocah-bocah iku reged, diabaikan, kanthi mripate luwe. Tontonan kasebut ora kanggo sithik ati.
Ngomong manawa aku ora seneng karo phnompene, nanging aku kepengin bali maneh. Aku ngarep-arep yen Kamboja bakal bisa nyaring modal modal kerajaan Kamboja. Nunggang utawa ora? Isih arep lunga! Kanggo ndeleng kepiye modal bisa uga katon ora biasa kanggo wong Eropa.