હું દિલ્હીથી ઋષિકેશમાં આવ્યો - હું ખરેખર શહેરને જોઉં છું, જે "યોગની વર્લ્ડ કેપિટલ" તરીકે જાહેરાત કરી હતી. અહીં પણ એકવાર "બીટલ્સ" હતી અને યોગ અને ધ્યાનઓમાં રોકાયેલા આશ્રમમાં રહેતા હતા.
અને અહીં હું જગ્યાએ છું! સામાન્ય રીતે, ઋષિકેશ પોતે સામાન્ય ભારતીય નગર છે. પ્રવાસીઓ માટે એક અલગ વિસ્તાર છે - પુલની બાજુમાં લાશમેન જુલિયા અને રામ જુલ. ત્યાં મને પ્રથમ ઇનસાઇટ અને ઋષિકેશ દ્વારા પ્રથમ પ્રેરણા દ્વારા આગળ નીકળી ગયો - મેં સૌ પ્રથમ ગંગું જોયું. ઓહ, આ મારા જીવનમાં મળતી સૌથી સુંદર નદી છે! અહીં, હિમાલયની પૂર્વસંધ્યાએ, ગંગામાં પાણી સ્ફટિક સ્પષ્ટ છે, તે એક નરમ વાદળી રંગ ધરાવે છે, તે બરફ અને ઝડપી છે, અને શોર્સ તેના વાસ્તવિક ચાંદીના રેતી છે. ખરેખર, તે સૂર્યમાં એટલો ચમકતો હતો, જે કિંમતી ધાતુઓ અને પત્થરોથી બનાવવામાં આવે છે. ગેન્જમાં, તે બિકીનીમાં તરી જવા માટે પ્રતિબંધિત છે, કારણ કે આ એક પવિત્ર નદી છે. અને તે સમયે હું ઋષિકેશમાં હતો, ત્યાં સામાન્ય રીતે તરી જવા માટે પ્રતિબંધિત હતો! ભૂતકાળમાં ઉદાસી કરૂણાંતિકાઓને કારણે તેઓ કહે છે, જ્યારે નશામાં પ્રવાસીઓ બરફ ચાલતા પાણીમાં ડૂબી ગયા હતા. ગંગા ખૂબ જ ઝડપથી ફરે છે, પ્રવાહને તરત જ ખેંચે છે, તે છે. પરંતુ બાસ નજીક સ્પ્લેશ કરવું શક્ય છે (જે 5 મિનિટથી વધુ સમય માટે બરફીલા પાણીને સહન કરશે?). તેથી હું હજુ પણ પ્રતિબંધો હોવા છતાં, અને લગભગ એક ચાલી ગયેલી ગરમીમાં કેવી રીતે ટકી રહેવું તે હજી પણ ડૂબી ગયું છે?
ઋષિકેશમાં, ઘણા આશ્રમ છે, જ્યાં તેઓ યોગમાં રોકાયેલા છે. કમનસીબે, હું કોઈક રીતે તેમાંના કોઈપણમાં જવાનું નક્કી કરતો નહોતો, મેં પણ ભાવ પૂછ્યો. મેં મને ગૂંચવ્યું નથી (ભાવ માત્ર ઓછો, ભારતીય છે, જે પાઠ માટે 150-200 રૂપિયા છે), અને તે હકીકત છે કે તેઓ ત્યાં ત્યાં, કુદરતી રીતે, અંગ્રેજીમાં સ્થિત છે. હું ડરતો હતો કે મારો જ્ઞાન યોગ જેવા ગંભીર બાબત માટે પૂરતું નથી. તેથી, હું હમણાં જ રીશીખા સાથે ચાલ્યો ગયો અને સ્થાનિક વાતાવરણમાં શ્વાસ લીધો. અને તે અહીં અસાધારણ છે!
ઋષિકેશ એક પવિત્ર શહેર છે. તેથી, તે માંસ ખાવા અને દારૂ પીવા માટે પ્રતિબંધિત છે (તે ફક્ત નજીકના નગર અથવા દાણચોરીમાં જ ખરીદી શકાય છે). બધા કાફે શાકાહારી છે. અને દરેક જગ્યાએ ઘણા સાધુઓ - પવિત્ર લોકો જે શેરીમાં રહે છે અને તેઓ જે સેવા આપે છે તે જ ખાય છે. તેઓ ભગવાન શિવ (જેની મૂર્તિઓ, રીષિકેશમાં સર્વત્ર છે) ના ગૌરવને આ કરે છે. શહેરની આજુબાજુ પણ ગાય અને વાંદરાઓ વૉકિંગ. અને ગેન્જિંગમાં સાંજે, તેઓ પૂજા (હિન્દુઓના પવિત્ર ધાર્મિક વિધિ) હાથ ધરવા જ જોઈએ.