પ્રશ્ન એ છે કે કદાચ તમે અન્યથા રચવા શકો છો: શું તે લાંબા સમયથી પોંડનેન પર જવાનો અર્થ કરે છે? હું આ શહેરમાં ઓછામાં ઓછા પાંચ દિવસ સુધી જીવવાની આશા રાખું છું, પરંતુ બે દિવસમાં નાખ્યો હતો. અને જો તે સચોટ હોય, તો પછી કુલ દોઢ દિવસ અને એક રાત.
તે નોંધવું જોઈએ કે પેનોસિસમાં મને સીઇએમ રીપ દ્વારા મુલાકાત લીધા પછી અને કદાચ, આને કંબોડિયાની રાજધાનીની મારી લાગણીમાં છેલ્લી ભૂમિકાથી ભજવવામાં આવી હતી.
આંખોમાં ધસી જાય તે પ્રથમ વસ્તુ ગરીબી અને ગંદકી છે. કોઈએ વિરોધ કર્યો છે કે આ ફક્ત કંબોડિયા જ નહીં, પરંતુ દક્ષિણપૂર્વ એશિયાના કેટલાક અન્ય દેશો માટે જાણીતું છે. પરંતુ હું ખરેખર રાજધાની અથવા ઓછામાં ઓછું એવું કંઈક જોવાની અપેક્ષા રાખું છું.
બસ બીઝમાંથી બહાર નીકળવું, મેં તરત જ માનવ હમ, પરિવહનની બીપ્સની કેટરૉની અને તુક-ટ્યુકરની ભીડ, જે એકબીજા સાથે તરત જ એક પ્રવાસી લેવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યા હતા, જે એકબીજા સાથે snuggling હતા.
ધૂળ, તક, ભિખારી - ફ્નોમ પેન્હની પ્રથમ છાપ. શહેરની શેરીઓમાં ચાલવું એ આનંદ આપશે નહીં. અને મુખ્ય કારણ એ હવાની ગેરહાજરી છે.
તે દક્ષિણ motobayki ના સૌથી સામાન્ય પરિવહનના એક્ઝોસ્ટ ગેસ સાથે શાબ્દિક રીતે impregnated છે. અને ઉચ્ચ ગુણવત્તાવાળા ગેસોલિન ખર્ચાળ હોવાથી, કંબોડિયનોએ કેટલાક ભયંકર ડૂબકી સરોગેટ કરવાનું શીખ્યા છે. જો તમે એક કલાકની ટોચ પર મોટરક્સની સેવાઓનો ઉપયોગ કરો છો તો આ ખાસ કરીને નોંધપાત્ર છે. હું, મૂર્ખતામાં, ફ્નોમ પેન્હના સૌથી જુદા જુદા આકર્ષણોની તપાસ કરવા માટે મોડી બપોરે નજીક જવાનું નક્કી કર્યું - મૃત્યુનું ક્ષેત્ર. તેથી મેં મારા જીવનમાં જીવનમાં ક્યારેય શ્વાસ લીધો નથી, હવે મને સમજાયું કે લગભગ બધા કંબોડિયન લોકો રક્ષણાત્મક માસ્કમાં શા માટે જાય છે, પરંતુ આદર્શ રીતે શ્વાસોચ્છવાસમાં. ટીપ: ટેક્સી પર બચાવી શકશો નહીં, અને જો તમે વિચિત્ર ઇચ્છતા હોવ તો - વહેલી સવારે મોર્સિકશીની સેવાઓનો લાભ લો, જ્યારે રસ્તાઓએ હજુ સુધી સ્થાનિક સુગંધિત "ટ્વિસ્ટ" ભરી નથી.
સામાન્ય રીતે, વહેલી સવારે ઘૂસણખોરી સારી છે. તાજગી, ખાલીતા, લોકો લોન્સ પર ઊંઘે છે, વેપારીઓની દુકાનો ખોલીને - આ સમયે ઘૂસણખોરી પણ સુંદર બની જાય છે. પરંતુ હું આગળ વધું છું, પરંતુ હવે માટે, અને પછી તે કેવી રીતે બહાર આવ્યું, ફ્નોમ પેનની છેલ્લી સાંજે વીજળીની લગભગ સંપૂર્ણ ગેરહાજરીથી આઘાત લાગ્યો. હું અંધકારમાં ગયો અને ફક્ત બે શેરીઓમાં જ પ્રકાશિત થઈ - જે કાંઠા અને મેકોંગ નદીની સૌથી નજીક છે. તે આ બે શેરીઓમાં છે જે નાઇટલાઇફ વહે છે. અહીં બાર, રેસ્ટોરાં, કાફે છે.
અંધારાના શોર્ટ્સમાં જોવાની કોઈ ઇચ્છા નથી. પરંતુ કાંઠા પર, કામ પછી કંબોડિયનની અસ્વસ્થતા રજાના ચિંતનનો આનંદ માણવું શક્ય છે. લોકો તેમના માટે પરિચિત વસ્તુઓમાં રોકાયેલા છે: ડામર પર જમણે જ ખાય છે, તેઓ કેટલાક કબૂતરો શરૂ કરે છે, મેરી ગિકેન્સ સાથે વિવિધ યુગના બાળકોનો સમૂહ પુખ્ત વયના લોકો વચ્ચે પહોંચ્યો હતો.
વિદેશીઓની સંખ્યા ખૂબ જ આશ્ચર્યજનક છે, વિદેશીઓની સંખ્યા સરળ નથી, પરંતુ ઘણું. આખું શહેર સમગ્ર શહેરની જેમ, સારી રીતે તૈયાર નથી. જોકે મોટાભાગના શહેરોમાં, દરેક વ્યક્તિ શેરીના કાંઠાને પ્રતિબિંબિત કરવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યો છે. હા, વિશાળ, હા, ટાઇલ્સથી ઢંકાયેલું, પરંતુ સામાન્ય રીતે એવું લાગે છે કે કેટલાક કારણોસર બેદરકાર બિલ્ડરોએ તીવ્રપણે સમારકામને ફેંકી દીધું છે.
પરંતુ, મેં પહેલાથી જ ઉપર લખ્યું છે, વહેલી સવારે, ઘૂસણખોરી જુદી જુદી જુએ છે. આ સમયે તે દિવસ શેરીઓમાં પસાર થાય છે.
સૌથી સુંદર આકર્ષણ - શાહી મહેલ નવમી સવારે અડધા ભાગમાં ખુલે છે. આ સમયે, ફક્ત એક જ વિદેશી પ્રવાસીઓ તેમને હાજરી આપે છે. મૌન, વાંદરાઓ, રણવિહીનતા અને ઇમારતોની શાહી ભવ્યતાના ચીસો દ્વારા ઉલ્લંઘન કરે છે, તમે ક્યાં છો તે ભૂલી જાઓ છો.
પરંતુ ગરીબી હજુ પણ ઘણી ચેતા છે. ખાસ કરીને બાળકો માટે માફ કરશો. તેઓ પ્રારંભિક ઉંમરથી ડંખવાનું શરૂ કરે છે અને જ્યારે બાળકના ગંદા હાથ તમને દોરવામાં આવે છે, ત્યારે હૃદય દયાથી સંકુચિત થાય છે. ભૂખ્યા આંખોથી બાળકો ગંદા, ઉપેક્ષિત છે. ચમત્કાર હૃદયના અસ્પષ્ટતા માટે નથી.
કહેવું કે મને દૃષ્ટિકોણ ગમતું નથી, પણ હું ટૂંક સમયમાં અહીં પાછો આવવા માંગતો હતો. હું ખરેખર આશા રાખું છું કે કંબોડિયન લોકો કંબોડિયાના રાજ્યની રાજધાનીને સુધારવામાં સમર્થ હશે. રાઇડ કે નહીં? હજુ પણ જવા માટે! યુરોપિયનો માટે મૂડી કેવી રીતે અસામાન્ય લાગે છે તે જોવા માટે.