Ba é Bakhchisarai an chéad chathair sa Crimea, a thug cuairt orm, gan an Simferopol a chomhaireamh, ina tháinig an traein. Ina theannta sin, bhí cónaí orainn le cara de cheithre lá, ar ndóigh, ní leor é chun tuiscint a fháil ar chultúr iomlán agus ar mheon na ndaoine atá ina gcónaí ann. Tháinig muid, ag súil leis gur shocraigh muid. Mar sin, tharla sé, ar dheis ag an stáisiún, cuma bhailí an tiarna talún, tá muid ag amharc agus tá siad saor le haghaidh praghsanna saor, agus cheana féin ar an mbóthar thuig go mbeadh duine a bheith i do chónaí linn. Ach ní bhíonn tábhacht le taitneamhachtaí saoire, ní raibh muid trína chéile. Sa deireadh, chun nigh in anam an tsamhraidh, ní dona é freisin, agus ní raibh an tríú duine gan ghá dúinn.
Is é seo an baile beag, tá sé, mar atá i scéal fairy faoi Ellie, an bóthar lárnach, as a bríce? Ceart, buí! Maidir leis an sainchomhartha seo, inis dúinn an tithíocht tithíochta, ag míniú an bhóthair go dtí an t-ionad.
Tuilleann an Crimea iomlán sa samhradh ar thurasóirí. Agus ag fáil anseo den chéad uair, ní gá duit a bheith tuirseach de wondering conas atá gach rud ceangailte. Seel, tugann tú cuairt ar thiománaí tacsaí cheana féin, deir siad cá háit le dul a ithe, agus a rá gur tháinig siad as a leithéid. Tá an tiománaí tacsaí ag fanacht leis an am céanna a itheann tú agus an t-ádh, cá háit le rá, moltar go láidir ar shiúl na gcos, ná siúl. Gabh tiománaí tacsaí nua, cuireann sé comhairle ar an gcaifé is delicious sa chathair agus tugann sé ar ais iad ar ais iad, agus moltar duit arís ár n-ósta a réiteach. Theastaigh uaim dul go dtí an chéad chaifé eile agus, ó fhiosracht, faigh amach cad a bhí acu le pie lámh.
Threoraigh an bóthar ón bríce buí dúinn, ar ndóigh, go Palace Khan. Bhí beagán ama ann, agus ní leannán ama dramhaíola muid ar lá grianmhar, ag lonnú an chos taobh thiar de na sluaite turais timpeall na hallaí, agus is fiú airgead aonair a dhéanamh ar bhealach isteach.
Dá bhrí sin, chuaigh muid go dtí mionbhus (leath siúlóid uair an chloig, a sheiceáil an bhliain seo chugainn) leis an toimhde naofa mainistir fireann, snoite sa charraig mar atá sa Crimea sraith iomlán, ach tá sé seo an-tóir anseo. Tá seomra beag, grianghraf, físeán toirmiscthe, ag an mbealach isteach ní hamháin kinks, cailíní ar an gceann, ach sciortaí fada freisin. De réir dealraimh, ní rialaítear gúna samhraidh na dturasóirí ag na noirm iompair. Agus tá feirm mhaith ag na manaigh sa chéad cheann eile agus tá sé ag fás gach bliain.
Níos faide anonn an bóthar ar Chufut-Kale. Tá rúin iontacha na Cathrach Cathrach ag oscailt. Tá fiú áiseanna faoi thalamh fiú.
Bhíomar chomh mór sin i ngach áit le hoidhreacht a dhéanamh inár n-árasán, a dúirt nach mbeidh muid in ann glacadh leis. Líomhnaítear go ndúnann gach rud chomh luath sin gur féidir linn cithfholcadh a ghlacadh, codladh ón mbóthar agus dul sa tráthnóna don dinnéar i gcaifé, agus ón lá nua chun cigireacht a thosú. Ach ní raibh sé ann. Tháinig dhá thaisteal éadóchasach sa ghathanna luí na gréine go dtí fothracha mistéireach na cathrach. Chuir siad ina luí orthu lig dúinn in iúl dúinn go ndéanaimid scrúdú go tapa ar mhíorúilt an bhaile uaimh agus go léir a theastaíonn uainn fós? Is é dearcadh lánléargais iontach ón taobh eile de na páirtithe ná, ar cad is fiú dreapadh anseo, agus ceann de na cineálacha aitheanta Bakhchisaray. Ní raibh sé an-indéanta go leor a iniúchadh, thosaigh sé ag Dorcha. B'éigean dom a bheith bailithe ar ais. Ba léir go bhfuil an reilig ársa, atá suite idir an mhainistir agus an baile nach bhfuil muid ag tabhairt cuairte a thuilleadh, agus ní mar go bhfuil siad eagla, go díreach an lá sin ní raibh fiú an ghealach agus an dorchadas na páirce tarraingthe go litriúil súile.
Nuair a bhog muid i dtreo fothracha an bhaile ársa, bhí forc ar an mbealach, ag dul i gceannas ar na manaigh CELI. Dúirt buachaill óg, díoltóir taenna, go bhfuil go leor príosúnach runaway i measc na manach áitiúla, agus go ginearálta, go bhfuil sé níos fearr gan siúl ar an mbóthar sin. Mar sin, an níos dlúithe chuaigh muid ag dul i ngleic leis an forc faoi chlúdach na hoíche, bhí sé níos measa. Bhí eagla ar mo chompánach ar an bhforaoiseoir, agus is manaigh mé. Bhí an tiománaí tacsaí an-ionadh ar ár gcuma, dheimhnigh sé nach raibh mo chuid eagla i vain agus moltar duit fanacht amach anseo, beirt chailíní óga go háirithe.
Ba é sin mo thuras go Bakhchisarai. Cathair le cultúr eile, ealaín náisiúnta, milseáin sobhlasta oirthearacha, spíosraí i ngach siopa cuimhneacháin. Tae, a cheannaíonn tú, ná ceannaigh féar triomaithe, féach ar do rogha féin. Fiú amháin an díoltóir féin, an buachaill céanna, comhairle - a bhainistiú mímhacánta a láimh chun turasóirí dochloíte. Agus ná déan dearmad uisce a fháil san fhoinse in aice leis an mainistir uisce, ar a laghad ar an mbóthar is gaire de lá te samhraidh.
I mbliain, thug mé anseo mo chara anseo, taispeáin an áilleacht áitiúil, chun aithne a chur leis an gcistin, agus an chistin a dhéanamh. Níl aon rud athraithe anseo. D'fhan Panorama fós na cuimhní is fearr ar an gcathair ar fad. D'aimsigh saorga Ozerko sa phálás Khansky.
Fuair muid fós ar an reilig agus níor thuig muid cá raibh na radharcanna i ndáiríre. Roinnt clocha agus sin é. Is dócha go bhfuil sé é. Ba é an cuma chéanna a bhí ann ná na turasóirí a d'iarr i mBéarla - "an bhfuil sé sin go léir?".
Agus sa bhaile chruthaigh an pháirc miniature an Crimea ar fad. Tá an pháirc beag agus gleoite. Inside, ní raibh muid, tá an pháirc féin suite sa ísealchríche agus breá infheicthe go léir na mionsamhlacha. Gleoite, ach cén fáth a n-íocann tú as an mbealach isteach nuair is féidir leat meas a fháil ó fhoilsiú agus dul chun iniúchadh a dhéanamh ar na radharcanna seo Vyzhvoy.