Tháinig an cinneadh cuairt a thabhairt ar Brest uair amháin sa tráthnóna, tar éis breathnú ar cheann de na scannáin faoin gcogadh. Go tobann tháinig náire air go ndearna mo fhear céile agus mé fós cuairt ar an áit seo. Trí seachtaine ina dhiaidh sin, rinne siad iarracht ar an mbóthar ar a gcarr ó St Petersburg. Ag tiomáint ar feadh 1.5 lá 1300 km, tá an sprioc bainte amach againn.
Ba é an príomhthasc ná cuairt a thabhairt ar an laoch fortress. Agus anois táimid ag seasamh os comhair an bhealaigh isteach. Iontas iontrála saor in aisce ar chríoch an choimpléasc. Tá an fortress Brest oscailte do gach duine nach bhfuil neamhshuimiúil leis an stair. Shiúil muid ar feadh an alley, mar gheall ar na crainn floated go mall an séadchomhartha is mó agus an Bayonet-Obelisk. Ag an nóiméad sin bhí fíor-thrill agam, mar sin bhí siad maorga agus ollmhór. Chonaic siad an Snow-White Nikolaev Garrison Teampaill.
Bhí an chríoch suite ar an Músaem Cosanta, inar bailíodh go leor giuirléidí pearsanta agus scéalta. Sna hallaí hang grianghraif agus tuairiscí ar an saol na cosantóirí an fortress agus a mbaill teaghlaigh. Cuirtear cártaí ar chúlra dubh, má fuair duine bás. Ar bán tá pictiúir de mharthanóirí ann.
Tar éis teacht trasna an mhúsaeim tar éis cuairt a thabhairt ar an músaem, chuaigh na geataí Holm chun féachaint air. Bhí na ballaí clúdaithe go léir le rianta ó urchair, bhí bealaí éalaithe cosúil le tonnadóir. Shiúil muid feadh chósta na habhann. Bhí sé an-te, scaoil an ghrian, léirigh an féilire 26 Meitheamh, 2009. Leagann an mála pas le víosaí Schengen, ag oscailt ár mbealach go dtí an cladach, áit ar tháinig an cogadh 68 bliain ó shin.
Bhí gá leis an turas seo, ach an-trom. Thaistil muid bealach mór agus d'fhág muid le mothú go ndearna rud éigin tábhachtach rud éigin.
