Nuair a bhí mé ar thuras gnó san India, thit mé dhá lá saor agus chaith mé iad i gcathair Hydarabad. Thit an rogha ar an áit seo, mar a theastaigh uaim féin a thumadh go hiomlán san atmaisféar Indiach. Tháinig ár n-eitleán i dtír ag an aerfort dóibh. Gandhi agus ó ann ar tacsaí thiomáin muid go dtí an t-óstán. Ghlac an bóthar thart ar uair an chloig, cé go bhfuil an fad beag, áit éigin 20 km.
Tá gluaiseacht san India rud éigin chaotic, tá duine ó thír eile go hiomlán dothuigthe. Éistear le comharthaí feithicleacha i ngach áit, tá tiománaithe ó na fuinneoga ag scairteadh ar a chéile, tá na subha tráchta dÚsachtach. Ina theannta sin, níl aon rud iontas ar an bhfíric go dtéann an t-iompar ar an mbóthar. Meastar gur ainmhithe naofa iad, ionas gur féidir leo siúl nuair is mian leo.
D'éirigh lenár n-óstán a bheith réasúnta, fiú go raibh linn snámha, limistéar glas. Tá an seomra glan, bhí súil agam leis an gceann is measa. Socraíodh, chuaigh muid chun an timpeallacht a iniúchadh. Tá loch shaorga ag an gcathair, agus is é an dealbh de Búda é. Is féidir é a snámh ann ar tháille bhreise agus é a bhreithniú gar.
Ní dhearna muid é seo, toisc nach bhfuair aon rud suimiúil sa cheacht seo iad féin.
Tá cáil ar Hyderabad as a chuid bazaars agus péarlaí. Tar éis bualadh leis an margadh, teacht ar fud antisanitia iomlán, daoine salach agus an fonn rud ar bith a fháil láithreach.
Ní fada ón gcathair tá sean-fhortress, rud stairiúil sách suimiúil. Ach ós rud é go raibh muid in aice léi gan treoir, ní féidir liom a rá faoina gcuma.
Ón aithne le Hyderabad, ní raibh ach imprisean diúltacha agam. Bochtaineacht, DIRT, Chaos ... Thuig mé nár sheas mé i gcathair álainn, agus níor cheart dom gearán a dhéanamh faoi thús na cinniúint.