Ar feadh i bhfad, cinneadh chun dul nó gan dul go dtí an Bhulgáir, toisc go raibh na hathbhreithnithe faoin tír seo débhríoch, ach sa deireadh shocraigh mé go raibh orainn gach rud a fheiceáil le mo shúile féin. Gheall an turas a bheith suimiúil, mar a thiomáin mé go dtí an fhéile damhsa le grúpa damhsóirí lucht leanúna suanmhar i méid 45 duine.
Chun airgead a shábháil, socraíodh gan eitilt ar an eitleán, ach le dul ar an mbus. Cad é atá ann don Bhulgáir ... le comhad a dhéanamh le do lámh. Ar lá an turais, bhí muid luchtaithe go sábháilte isteach sa bhus (ní bus Eorpach é, ach is é an gnáth-ghné gan taitneamhachtaí do Teak "Ikarus") agus chuaigh sé ar an mbóthar. Lig dúinn a thabhairt sonraí breithe, ní bheidh mé a rá ach gur ghlac an bóthar 26 uair an chloig. Fuair muid ar deireadh tuirseach agus olc, fuair muid go dtí an t-óstán agus thit muid a chodladh, agus ar maidin thosaigh siad a fháil acquainted leis an áit ina brabúis.
Bhí an t-óstán suite sa chuid nua de Nessebar. Bhí seirbhís, bonneagar, socrú na seomraí ar thrieuchka lag, ach bhí an dúlra agus na cineálacha a d'oscail ballaí an óstáin go hiontach.
Ba bhreá liom an "Seanbhaile", is éard atá ann ná sráideanna cúnga cloiche, coirníní siopadóireachta spéisiúla, eaglaisí ársa. True, ón bhfíric go bhfuil a lán cloiche, sa chuid seo den chathair te.
Bhuail an chathair na Bulgáire dom go bhfuil sé seo mar chuid den Eoraip, ar thaobh amháin, mar chuid den Eoraip, agus ar an láimh eile, go bhfuil rian an APSS fós ag rianú go soiléir go leor. A lán de na Rúiseach, tá rud éigin cosúil leis an gcósta Criméaigh ag roinnt tránna. Praghsanna i gcaifé, níl siopaí saor, ní maith le ceannaithe turasóirí a chur ar an eolas.
I gcás lovers na seandachtaí agus stair Nessebar, is é seo an rud atá de dhíth ort, ach níor chuir mé luí orm, an iomarca daoine agus cloch.
