Tá Puno ar cheann de go leor cathracha turasóireachta i bPeiriú. Tá an cheist faoin óstán greannmhar agus freagair, déanfaidh mé iarracht dó, le greann, ag cur síos ar an staid a raibh muid ag teacht leis san áit seo. Níor chóir an cheist seasamh "Cá bhfuil sé níos fearr nó níos saoire a réiteach i Puno?", Agus mar sin "Cá háit a aimsiú óstán nó a chosúlacht i Puno?" Is é an freagra in aon chás áit ar bith. Is é an t-aon chathair ina bhfuil an rud atá le feiceáil i bPeiriú ná Cusco. Agus ní mar gheall ar a lucht leanúna dílis, ach i ndáiríre tá sé. I gcathair na Puno gheobhaidh tú an tromluí céanna linn. Bhuel, ar dtús, ar a dtugtar an loch cáiliúil, le teideal teideal íoróin, mar sin ní i vain .. Ba mhaith liom ach tú a ullmhú go morálta, go más rud é nach raibh tú ag rá go raibh tú deceived anseo. Ní loch é, agus cineál éigin de shuaitheadh, agus tá an tuiscint againn go bhfuil na muintir na háite á chumasc ann (leithscéal) go léir séarachais ó na cathracha is gaire. Sea, agus an chathair féin, dhéanfainn glaoch ar an sráidbhaile.
Tharla sé sin go raibh muid ar feadh na hoíche ar an mbealach, tar éis iarracht nár éirigh liom mé féin a aimsiú Mise Picchu Mach. Bhí sé beartaithe go gcaitheann muid oíche amháin i Puno agus ar maidin leanfaimid ar an teorainn leis an mBolaiv. Dhealraigh sé dúinn go bhfuil sé níos fearr sa Bholaiv ná i bPeiriú. Rúiseach naive.
Tar éis oíche gan chodladh, bhí muid beagnach fíneáil ar an mbóthar, mar gheall ar thit an fear céile go tréimhsiúil ina chodladh agus chewed na duilleoga coca, ionas go mbeidh ar a laghad beagán a bheith ina cheer.
Thosaigh muid ag breathnú go tapa ar an saol agus níor mheas muid go cúramach "áilleacht" na cathrach. Ní ghabhtar ach an ghaoth, a thug boladh séarachais ó loch titicaca. Ar feadh níos mó ná uair an chloig thiomáin muid gan aon leas a bhaint as sráideanna na lonnaíochta seo. Ní raibh na hóstáin. Táimid tar éis a bheith "scóráil" cheana féin ar an Idirlíon, a bhí riachtanach i gcónaí dúinn, mar gheall ar gach gníomhaíocht oibre agus mise, agus mo fhear céile a thógann ar an idirlíon. Ní raibh aon rud de dhíth orainn agus ní spéisiúil, ach an fonn codlata a chroitheadh. Níor stop an earnáil unbearable an tséarachais, chomh maith leis seo sa chathair go hiomlán ní raibh aon deis ann ár gcarr a pháirceáil, tá sé sách mór dúinn. Uair eile bhí muid ag lorg páirceála. Ar deireadh fuair sé amach an t-óstán, cineál éigin brú, ní cuimhin liom an t-ainm, bhí sé i gceann de na haoisí, ina raibh muid ag rith trí thimpiste, beagnach codlata agus lagaithe ó thuirse.
Ag ardú suas an staighre go dtí an dara hurlár de seo, an t-óstán mar a thugtar air, thuig mé gurb é seo an blas is uafásach ó na háiteanna go léir a shocraíomar riamh. Fiú amháin san óstán Tula, sa Rúis, bhí an t-ádh orainn níos mó, bhí tuáille glan ar a laghad agus lucht leanúna nuair a bhí sé -10 ar an tsráid. Ach níl sé faoi anois.
Ar dtús socraíomar i seomra comónta ina raibh ocht ndaoine áitiúla salach agus stinky fós ann, bhí fir agus mná ann, dá bhféadfaí iad a ghlaoch. Maidir liom féin, níl íomhá baineann mar seo. Ina theannta sin, bhí an líon coitianta don slua de dhaoine gan dídean, bhí an leithreas chomh coitianta agus bhí sé lasmuigh den seomra, ar an urlár eile! Fuaimeanna sé ridiculous, tuigim do chuid mothúchán. Ach ní shamhlóidh tú fiú an méid a bhí agam. Bhí an fear céile an-tuirseach agus ní raibh aon cheart agam é a chur i bhfeidhm chun áit eile a lorg chun titim ina chodladh mar dhuine.
Ní raibh mé in ann dul go dtí an leithreas, toisc go raibh sé cúthail go mór agus go raibh eagla air suí ar an leithreas, nár caitheadh leis, tar éis an slua seo go léir salach. Agus ní raibh sé ar eolas cad iad na galair a bhí acu ann. Mar an gcéanna, tá Peiriú, ar an gcéad dul síos, drugaí, striapachas, ní eolas agus ní urramú sláintíocht tosaigh agus sláinteachas.
Chuir an fear céile ina luí ar fhoireann an óstáin go dteastaíonn seomra ar leith uainn, le leaba roinnte le haghaidh codlata agus leithreas ar leithligh, rud a sheasfaidh inár seomra, agus ní ar an urlár eile. Chuaigh siad chugainn le haghaidh lamháltais agus iallach orthu fanacht 1 uair an chloig go dtí go scaoiltear seomra eile. Anois bhí muid ag fanacht le seomra níos cairdiúla, le trí leaba dhúbailte, seomra folctha amháin le leithreas agus teilifíse (a iompú ar mo chuid féin agus a úsáideadh mar chlog aláraim, d'oibrigh sé ag 9 am an lá dár gcionn, mar sin Ba mhaith linn codladh ag fágáil an óstáin). Nuair a chuaigh mé isteach sa seomra folctha, bhraith mé boladh uafásach de stocaí agus cosa salach fireann a thagann as tuáillí. Bhí siad chomh mór le dhá cheann sa seomra, ach níor úsáid muid aon cheann acu. Bhí an leithreas gan suíochán agus gan lid. Agus smelled sé ann, amhail is dá mbeadh deich gcait salach ag an am céanna go dtí an leithreas. Ní raibh aon uisce te ann, smaoiním air go raibh tú féin guessed.
Chodail muid mar a maraíodh. Ach ní as an bhfíric go raibh na leapacha Super compordach, ach ón méid a bhí siad ag dul amach as a neart agus bhí an-tuirseach. Dála an scéil, faoi leapacha, is féidir liom a chur leis nach bhfuil an fo-éadaí athraithe is dóichí ar chor ar bith sa seomra seo. Bhí téitheoir againn leat, agus go ginearálta bhí an seomra thart ar +10 sa seomra, gan níos mó. Ní dhearnadh aon teas a shamhlú. Ní raibh an bricfeasta * aoibh gháire olc *.
Ar maidin d'fhoghlaim muid go bhfuil an chuid eile de na hóstáin sa chathair mar gheall ar an leibhéal céanna, i.e. Níl aon taitneamhachtaí simplí ann. Tá fiú comhrá ann faoi líon na réaltaí agus na cótaí Terry, ach faoi riachtanais bhunaidh an duine - uisce te, teas, leaba glan agus tuáille, leithreas.
Chuaigh mé go sonrach chun googly ar iarratas ó "Punu", mar ní haon ionadh, eisíonn sé grianghraif thar a bheith álainn, i bhfocal Paradise, agus amháin. Ach dúirt mé leat faoi mo thuairim faoin gcathair seo. I ngrianghraif ar an idirlíon agus féachann an titicaca ar chor ar bith mícheart. Tá grianghraf rathúil amháin agam den loch seo, ach ní go leor i Puno, in áit níos gaire don teorainn leis an mBolaiv. Agus ansin tá sé go hálainn, mar gheall ar an iomláine sneachta agus ní uisce reoite. Ach ní ar chostas an locha féin. Ní raibh ár dteaghlach ina luí ar an loch seo agus cathair neamhghnácha freisin. Cén fáth a bhfuil ionadh orm? Thairis sin, toisc go raibh an Plean Bolaiv, agus tá sé níos measa fós, ach is scéal atá go hiomlán difriúil é seo.