Léigh mo fhear céile agus mé tuairiscí ar phríomhchathair Pheiriú agus chinn mé dul chun é a shárú. Agus sin an chaoi ar bhuail Lima linn ...
Thiomáiníomar isteach sa phríomhchathair tar éis na gréine, ag tús an tslí ar an mbealach na chéad uair an chloig a d'fhéach muid ar fhuinneoga an chairr, mar fhoirgnimh féin-dhéanta Rush anuas. Ní raibh an chuma air go bhfuil sé fiú a bheith ina mbocht na hIndia, agus tar éis an tsaoil, tá Lima ar cheann de na cathracha - milliún duine, níl sé annamh a chloisteáil faoi seo i dtuarascálacha turasóirí eile. Ach ní dhéanfaidh mé mealltach ort, mar go roinnim an taithí atá ag ár dteaghlach óg go heisiach go heisiach agus inis dom conas a fheicim gach cathair le mo shúile féin. Níor chóir duit mé a cháineadh as mo thuairim. Is é mo thuairim go bhfuil aon chathair ag Lima uafásach i bPeiriú. Is é seo an tsoghluaisteacht, an chathair lag agus daor. Leis an eallach, a chuir an caipiteal ar an gcéad dul síos, agus ansin ón taobh istigh. Níl aon ghné ar bith idir na daoine bochta, a chónaíonn cosúil le go leor daoine a scríobh, "I mbruachbhailte Lima", agus an chuid lárnach den chathair. Chaith muid an oíche sa tír Peiriú ach oíche amháin. Cuimhneoidh mé uirthi don saol.
A ligean ar tús a chur leis an bhfíric go bhfuil, logh an Tiarna, seasamh féileacáin oíche ar gach cúinne, go háirithe a gcuid go leor ar na sráideanna lárnach na cathrach, in aice leis na ardeaglaisí. Nach é sin an blasphemy? Is é mo thuairim go bhfuil sé seo ina dhaoine comhaimseartha. Agus gach lá is dóigh liom cén fáth nár scrios siad na Spáinnigh?
Go ginearálta, thosaigh sé ar fad leis an bhfíric gur chuir na póilíní moill ar an mbealach isteach chuig an gcaipiteal. Ar dtús éiligh siad doiciméid. Táimid le doiciméid, lena n-díomá, tá gach rud in ord. Ansin d'éiligh siad an carr a thaispeáint taobh istigh. Rinneamar agus seo - táimid i bhfolach agus níl aon rud le dul i bhfolach ó dhuine ar bith, go háirithe toisc go raibh muid ag goideadh cheana féin ag an am sin agus go ginearálta, ní raibh aon rud againn freisin chun é a chosaint, ach amháin i gcás doiciméad agus pasanna. Ansin éilíonn na gardaí iontacha agus gan sárú ar an ordú a shíniú aon pháipéir, tá go leor brains ag mo fhear agus dhiúltaigh sé go nádúrtha é a dhéanamh, go háirithe an doiciméad a d'urghabhadh na póilíní dúinn ab é an focal "Príosún". Ar ndóigh, bhí eagla orainn beagán agus strained. Cad é an príosún ar an bhfigiúr? Ní raibh bia againn liom fiú, níl aon rud toirmiscthe againn. Ní raibh aon rud le déanamh leis an méid agus ansin dúirt na póilíní "tá cineál éigin tinting agat ar na spéaclaí cúil aisteach." D'fhreagair mo fhear: "Tá an carr 40 bliain d'aois cheana féin, tá an t-iomlán bunaidh, lena n-áirítear gloine." Ansin thosaigh na póilíní ag fáil locht sa díon, éileamh go ndéanfaimis í a shoot. Bhí ionadh orainn. Dhiúltaigh sé go nádúrtha. Dúirt an tOrdú Guardian go gcaithfimid dul leis áit éigin. Ansin ní raibh eagla orainn ar joke, ach níor léirigh muid aon fhoirm. Cuireadh mo fhear i bhfeidhm agus fiú ardaíodh guth beag é. Ar deireadh, ag tabhairt na ndoiciméad, dúirt na póilíní: "Drive, tá tú ró-chliste!" Mar sin, cén chaoi a gcaithfidh tú an caipiteal a bhrath? Níor thiomáin muid isteach é fiú, agus tá aon airgead againn cheana féin. Is daoine an-greedy iad Peruvians.
I lár na cathrach, dhiúltaigh muid uisce te a chur san áireamh, dhiúltaigh muid an t-idirlíon a chur san áireamh tar éis aon cheann déag sa tráthnóna. Bhí mo fhear i gCobhmaí. Ní raibh an t-idirlíon san áireamh agus ar maidin. Tar éis aon cheann déag, níor oibrigh aon bhialann, chuir sé outraged freisin. Thairis sin, nuair a chuaigh muid go dtí bialann oibre agus oscailte eile, dúradh linn: "Ní dhéanfaimid cócaireacht, nó ithefaimid 10 nóiméad." Ní raibh mé sásta leis an ailíniú seo de rudaí. Ní raibh mé ag dul a ithe ag luas. Go ginearálta, is breá liom taitneamh a bhaint as an bpróiseas chun an bia a ithe féin, is annamh a dhéanfaidh mé é agus má dhéanaim é, nílim chun deifir a dhéanamh.
Ar an dara lá, bhíothas ag súil le hiontas nua i gcaipiteal Peiriú, thit an carr isteach sna Stáit Aontaithe, gearradh an carr isteach inár n-umar. Is é an t-ádh uncail, cosúil leis an gcartún Vini-Pooh an príomh-charachtar, agus thosaigh sé, go gníomhach gasta, bagairt orainn agus caoin, go bhfuil "conas mar sin, mo mheaisín is fearr liom scríobtha, anois is gá é a dheisiú." Bhí ionadh orainn, bhrúigh sé linn lena ballaí agus fuair sé amach le gearáin go gcaithfeadh sí é a shocrú anois. Fuair mo fhear go foighneach amach as ár "gcarr armúrtha" agus thosaigh sé ag míniú: "Sea, ghearr tú as. Sea, tá tú briste na rialacha an bhóthair. Sea, ní fhéadfadh sé go mbeadh tionchar ag ár gcarr, toisc go bhfuil sé miotail. Sea, chuir do charr as imbhualadh le linne, toisc go bhfuil sé déanta as g * VNA, I.E. Droch-ábhar agus cuair lámha Peruvian. " Ina dhiaidh sin, thosaigh an kolymagi briste Chauffeur ag bagairt go rachadh sé chuig na póilíní. Agus ansin shocraíomar go bhfágfadh sé seo go práinneach, bréagach agus a leithéid de chathair greedy. Go fírinneach, tá sé dóite cheana féin chun an tír a fhágáil ag an nóiméad sin, ach go praiticiúil ní raibh sé indéanta go fisiciúil.
Ní bheidh an cailín uaigneach contúirteach dul, ach smaoinigh ar cibé an fiú é? Táim ag caint faoi nach bhfuil ag gach eitilt saor ó do thír go dtí an taobh eile den phláinéid chun an méid a thuairiscigh mé a fheiceáil. Taispeánann an grianghraf speicis tipiciúla ar féidir leo bualadh leat ar an mbealach. Sa chéad agus sa tríú grianghraf is féidir leat sráideanna neas-shráideanna lárnacha a fheiceáil ar cheann de na réimsí is fearr den chaipiteal. Sa dara grianghraf, tá sé soiléir go leor chun breathnú cosúil le slumaí sna bruachbhailte. Má labhraíonn muid go fírinneach go hachomair, ba chosúil go raibh an t-ionad go hálainn againn san oíche, mar go raibh na tithe ard cúltaca. Is iad na grianghraif seo a bheith ar an líon is rathúla de na híomhánna sách mór le tithe liath le gnáth-ailtireacht neamh-inbhraite.