I gcaipiteal seacláide an oileáin saor in aisce, tarraingíodh mé i mí Aibreáin 2008 Kuzina, d'iarr mé ar fhéile gastranómach an tseomra den mhilseog cáiliúil. Chuimhníomar, chuimhnigh muid ar an óige ceannródaí. Sa chathair siúlóidí go ciúin dhá chineál Pesos: a thiontú agus náisiúnta. Le haghaidh turasóirí "eitneacha" a cheannach bia-toitíní, le haghaidh "a chlaochlú" - gach rud eile (bróga éadaí, cuimhneacháin, cosmaidí), agus i gcuimhne go díreach ar boutiques "beithe". Íoctar cártaí áitiúla i siopaí tíre.
Ní féidir an Malecon áitiúil a idirdhealú ó chlaífort Chathracha Port Sóivéadach. Ar na rianta tá rushing le scréach, ag seinm giotán. Tá seantuismitheoirí deas ina shuí ar na siopaí Chinno, ag labhairt fadhbanna teaghlaigh. Taobh thiar de na crainn atá i bhfolach i lánúineacha grá. Níl nádúr daite-cheerful na cathrach faoi deara ach amháin ag dusk, nuair a dhéantar guys le giotáir a ghéarú go dtí an fharraige.
Ach san oíche tá rud scanrúil-Afracach ag Baracoa. Sa dorchadas, tosaíonn an bheirt ag déanamh roinnt damhsaí dúchasacha, amhráin scornach le focail neamhaireach. Tá sé seo toisc go bhfuil an Fhraincis Loman mhínigh dúinn aborigine ársa amháin go bhfuil na cónaitheoirí an bhaile confessed den chuid is mó ag Santeria - reiligiún a nascadh Caitliceachas agus creidimh Iarúibis.