Αυτός που ονομάζεται η Πορτογαλία είναι βαρετή και συνηθισμένη, απλά δεν το επισκέφθηκε το νότιο θέρετρο. Πήγα εκεί το 2010, δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω αυτή την πόλη. Ο Αλγκάρβε έπληξε τις πραγματικά ενδιαφέρουσες γευσιγνώσεις του εθνικού προϊόντος. Πριν ξεκινήσουμε να δοκιμάσουμε όλα τα είδη των βαθμών του προϋπολογισμού και του λιμανιού του καθεστώτος, ο Πρέσβης εξήγησε σε εμάς πώς να χύσει, να κάνει, να αξιολογήσει το ποτό.
Στο Αλγκάρβε, βρήκαν πολλά χαριτωμένα ανοιχτά καφέ με ένα εκπληκτικό εθνοτικό μενού. Ακόμα και ο γαστρονομικός οδηγός δεν έπρεπε να μελετήσει. Εδώ για πρώτη φορά προσπάθησα τις πορτογαλικές λιχουδιές από το ψημένο, βραστό, αποξηραμένο, τηγανητό γάδο και τη "πέτρα" σούπα. Η ιστορία του εμφάνισή του υπενθυμίζει το παραμύθι μας για το Schi από το τσεκούρι. Ωστόσο, δεν έχουμε κανέναν με ένα τσεκούρι σε εστιατόρια στα εστιατόρια, οι μάγειρες Algarver βράζουν στο κρέας κοτόπουλου, τα λαχανικά και τις πέτρες.
Εδώ, οι τουριστικοί κατάλογοι μου διαβεβαίωσαν, ο Ατλαντικός είναι πάντα ήρεμος, στοργικός. Οι τοπικοί εραστές περιπέτειας MIG έβαλαν την έγκριση των ερωτηθέντων, παρουσιάζοντας τον τόπο όπου ο ωκεανός ανησυχεί για ισχυρά ρεύματα, ώστε να αντιστέκεται μόνο οι ισχυροί, παρασκευασμένοι κολυμβητές είναι ικανοί. Ναι, όχι σε μάταιο Algarve Manites ένα διαφορετικό είδος γκουρμέ και εξάτμους.