Το γεγονός ότι η Μόσχα δεν κοιμάται ποτέ, κατάλαβα από το πρώτο βήμα που έγιναν σε αυτή την πόλη. Το τρένο μας ήρθε τη νύχτα, ωστόσο, πηγαίνοντας στην περιοχή των τριών σταθμών, είδα ένα τέτοιο κίνημα, το οποίο σε άλλες πόλεις και το απόγευμα δεν θα βρείτε.
Σε γενικές γραμμές, είναι πολύ λυπηρό το πρώτο πράγμα που βλέπετε, έρχεται στη Μόσχα, είναι η περιοχή τριών σταθμών. Τα κτίρια είναι όμορφα, δεν θα πω τίποτα, αλλά το ίδιο το μέρος είναι τόσο βρώμικο ότι γίνεται αηδιαστικό. Παράξενοι άνθρωποι, όλοι φωνάζουν, πολλοί άνθρωποι σε μη ρωσική εθνικότητα, που σας κολλάνε με διαφορετικές προσφορές ... σε μια λέξη - βρωμιά. Ακόμη και μια ντροπή που όλα αυτά χαλάει τη συνολική εντύπωση της πρωτεύουσας.
Το αγαπημένο μου μέρος στη Μόσχα - Arbat. Σε αυτό, δεν είμαι ιδιαίτερα πρωτότυπος, αλλά ερωτεύομαι με αυτόν τον δρόμο κυριολεκτικά με την πρώτη ματιά. Τα περισσότερα από τα πάντα σε αυτό προσελκύουν ότι υπάρχουν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Θυμάμαι, καθώς άκουγε για πρώτη φορά έναν νεαρό άνδρα που δήλωσε τέλεια τα ποιήματα του Σεργκέι ναύτειν, και στη συνέχεια, έχοντας κάνει μόνο μερικά βήματα προς την πλευρά, έπεσαν στην παρούσα μίνι-παρουσίαση των ποδηλάτων. Σαν να μην πηγαίνετε μόνο στο δρόμο, αλλά μετακινηθείτε στο χρόνο και το διάστημα: Εδώ είναι η σοβιετική επαρχιακή πόλη, αλλά τα στοιχεία από τα σκοτεινά γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Τόσο διαφορετικό και παρέμεινε στη μνήμη μου Arbat.
Ήμουν εντυπωσιασμένος από την θέα από τα βουνά σπουργίτι, το κτίριο του κρατικού πανεπιστημίου της Μόσχας. Για μένα, δεν γνωρίζω καν ότι αυτό το είδος μπορεί να μην εντυπωσιάσει. Όμορφο μέρος, και, σχετικά, ηρεμία, ότι δεν θα συναντήσετε συχνά στη Μόσχα. Οι άνθρωποι, φυσικά, υπάρχουν πολλά, αλλά στο πάρκο μπορείτε ακόμα να βρείτε μια απομονωμένη γωνιά.
Η κόκκινη πλατεία δεν ανταποκρίθηκε λίγο τις προσδοκίες μου, αποδείχθηκε ότι ήταν λιγότερο από το σκέφτηκα. Και τρομερά δεν μου άρεσε όλοι αυτοί οι άνθρωποι, προσφέρουν να τραβήξουν φωτογραφίες ή να αγοράσουν ένα σουβενίρ ... κάπως χαλάσει τη συνολική εντύπωση από την ενόχλησή τους, αποτρέπουν βυθισμένες στην ατμόσφαιρα του τόπου.
Ήθελα να επισκεφτώ την Ostankino τρομερά, αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο. Οι φίλοι πήγαν εκεί, παρέμειναν χαρούμενοι με την θέα από το κατάστρωμα παρατήρησης. Είπαν ότι, τουλάχιστον για χάρη του, βρίσκεται εκεί. Περισσότερα δεν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένα.
Στη Μόσχα περάσαμε μια εβδομάδα για την οποία συνειδητοποίησα ότι τα χρήματα θα ήθελαν αυτή η πόλη. Οι τιμές δαγκώνουν. Επιπλέον, παντού: είτε πρόκειται για μια αγορά, ένα καφενείο ή περίπτερο. Πέτρος, κατά τη γνώμη μου, πολύ περισσότερο οικείο. Και γενικά, η πρωτεύουσα αυτή δεν είναι πολύ δική μου. Μου αρέσει να οδηγώ εκεί για μερικές μέρες, να ξεκουραστώ, αλλά δεν θα ήθελα να ζήσω στη Μόσχα. Είναι πολύ δύσκολο εκεί αναπνέει από έναν τόσο αριθμό ανθρώπων και αυτοκινήτων.