Η Οδησσός είναι μια πόλη που ζει κάποια από τη ζωή του, σύμφωνα με τους νόμους του που τον διαθέτουν από όλες τις άλλες πόλεις. Και αισθάνεστε τόσο δυνατά που η Οδησσός είναι αδύνατο να ξεχάσουμε. Μια τεράστια δεξαμενή πολιτισμού, και η κουλτούρα της κοινής, ρωσικής-ουκρανικής, φωτισμού στους τοπικούς δρόμους.
Λόγω του γεγονότος ότι στην Οδησσό πήρα καθαρά στη δουλειά, κατάφερα να μην περπατήσω τόσο πολύ στο κέντρο και τα αξιοθέατα όπως θα ήθελα. Αλλά συνεχίζω να περάσω από το deribasovskaya. Η αίσθηση ότι το ταξίδι δεν έφυγε. Αυτός ο τόπος συνδέεται σταθερά στη συνείδησή μου με τους ήρωες όπως ο Osta Bender. Είναι από τέτοιους δρόμους που πρέπει να περπατήσουν. Εδώ ή στον κήπο της πόλης. Σε αυτά τα μέρη υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ενδιαφερόντων και ασυνήθιστων μνημείων. Οι κάτοικοι της Οδησσού έχουν μια αίσθηση του χιούμορ.
Όσο για τα παλάτια και άλλα κτίρια, δηλαδή, πράγματι, όμορφο, αλλά εγώ, εκλεπτυσμένο από τον Πέτρου από τον Πέτρου, δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να χτυπηθεί από τα παλάτια και τους καθεδρικούς ναούς.
Όπως θα έπρεπε να γίνει από οποιονδήποτε επισκέπτη της πόλης, κατέβηκα στις σκάλες Potemkin, μετρώντας τα βήματα, αλλά για κάποιο λόγο έπρεπε να είμαι πεισματικά 190. Ωστόσο, δεν κινδύνευα εκ νέου υπολογισμό.
Όπως το θέρετρο της θάλασσας, η Οδησσός δεν με προκάλεσε πολλές ευχάριστες εντυπώσεις. Πρέπει να επανέλθουμε να δείτε την πόλη, να έρχεστε στον πολιτισμό, και όχι μόνο ηλιοθεραπεία στον ήλιο.
Σε γενικές γραμμές, όλα στην Οδησσό μου φάνηκαν κάπως κατεψυγμένα από τα μέσα του 20ού αιώνα. Η λιμενική πόλη από τον Σοβιετικό Κινηματογράφο, αν και υπάρχουν αρκετά σύγχρονα κτίρια. Ίσως αυτό είναι για το λόγο ότι λόγω του καθιερωμένου στερεότυπου δεν το αντιλαμβάνομαι διαφορετικά. Σε σχέση με τις τελευταίες αναταραχές στην Ουκρανία, γίνεται πολύ λυπηρό το γεγονός ότι αυτό το μέρος της κοινής μας ρωσικής-ουκρανικής κουλτούρας μπορούμε να χάσουμε.