Στο Δνείπερο ήμουν έως και δύο φορές λίγες μέρες. Καλοκαίρι και νωρίς την άνοιξη. Και οι δύο φορές η πόλη έκανε μια ευχάριστη εντύπωση για μένα. Είναι ασυνήθιστο με τον δικό του τρόπο και ιδιαίτερα όμορφη. Οι δρόμοι είναι ευρείες, πολλές δημόσιες συγκοινωνίες, τα τραμ βρίσκονται ακριβώς στην έξοδο (ή την είσοδο) στον σιδηροδρομικό σταθμό. Και θα πάρουν αμέσως βαθιά στην πόλη, στο κέντρο. Τράβια πηγαίνουν στη μέση της πράσινης ζώνης και και στις δύο πλευρές, μετρητές κινήσεις. Κατάφερα ακόμη και να οδηγήσω στην εκδρομή ανοιχτό τραμ, όπου ο αγωγός μετακινήθηκε έξω από το φορείο σε μια μικρή προεξοχή. Σύμφωνα με τη Λεωφόρο Karl Marx, μεταξύ αυτών των πράσινων, οι καλλιτέχνες διαπραγματεύονται πίνακες και άλλα αναμνηστικά. Και κοντά, αν περάσετε από εμπορικά κέντρα και τα κτίρια τσίρκου, φτάνετε στο ανάχωμα.
Ο ευρύς χώρος ανοίγει με τους τουρίστες. Αυτό το πανόραμα δεν βρίσκεται σε κάθε πόλη που μπορείτε να δείτε. Στη μέση του ποταμού, ακριβώς από το νερό χτυπά το σιντριβάνι, γύρω από τα γλυπτά, η γέφυρα επεκτείνεται. Αυτή είναι η κύρια έλξη, κατά τη γνώμη μου, η οποία είναι μια κάρτα επίσκεψης της πόλης.
Η πρώτη εντύπωση της πόλης είναι πολύ καλή. Στο κεντρικό μέρος, η πόλη είναι καλά περιποιημένη, ζεστή και ευχάριστα περπατάει πάνω του, υπάρχουν αρκετά πάρκα. Σε ένα ακόμη και ξύλινα γλυπτά χαρακτήρων κινουμένων σχεδίων, υπάρχουν πολλές θρησκευτικές δομές και άλλα αξιοθέατα. Ακόμα και τα εμπορικά κέντρα είναι καλά αναπτυγμένα και δεν υπάρχουν προβλήματα στην αγορά προϊόντων 24 ώρες την ημέρα.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι υπάρχει ένα μετρό στο Dnepropetrovsk. Και αυτό είναι το μικρότερο κλάδο σε όλη την Ουκρανία. Ναι, και η Dnepropetrovsk είναι μία από τις τρεις πόλεις στις οποίες είναι (περισσότερο Κίεβο και Χάρκοβο). Οι σταθμοί δεν διακρίνονται από την ειδική ποικιλομορφία και υπάρχουν μόνο 5. Είναι διακοσμημένα κατά τη διάρκεια των χρόνων της Σοβιετικής Ένωσης και διαφέρουν ο ένας στον άλλο σε χρώματα. Προηγουμένως, έδεσε τη βιομηχανική περιοχή με το κέντρο. Τώρα με την ανάπτυξη των μεταφορών και της μείωσης του έργου της βιομηχανίας, αυτό το είδος μεταφοράς δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, επιπλέον, είναι ακόμη και μια απώλεια. Αλλά είναι φθηνότερο να υποστηρίξετε τη ζωή από το να κοιμηθείτε. Και δεν θα είναι σε θέση να το ρίξει ούτε, με την πάροδο του χρόνου, μπορεί να συμβεί η κατάρρευση. Έτσι ζει και είναι το στρατηγικό αντικείμενο στην παλιά μνήμη, απαγορεύεται αυστηρά να πυροβολεί στους σταθμούς, το προσωπικό ακολουθεί, ειδικά πίσω από την ομάδα ανθρώπων, λαμβάνοντας υπόψη κάθε άτομο με έναν πιθανό φακό κατασκοπείας.
Και μια άλλη ανακάλυψη ήταν η ανεπτυγμένη περιοχή. Στο πρώτο ταξίδι, δεν τον είδα και δεν υποπτεύομαι ότι θα μπορούσε να είναι. Αλλά για δεύτερη φορά, η τοπική μου έδειξε πόσο θλιβερή κοντινή βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Αρκεί να βγούμε σε ένα συγκεκριμένο σταθμό του μετρό, καθώς μπορείτε να αντιμετωπίσετε γκρι, σκόνη, σύννεφα νέφους στον αέρα και ένα τόσο δυσάρεστο συναίσθημα, σαν να μπήκα σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη - pripyat ή το Τσερνομπίλ. Πέντε fitters βυθίζονται σε γκρι και σκόνη. Πιο συχνά σε αυτή την περιοχή, κατά τη διάρκεια της εντατικής εργασίας των εργοστασίων, είναι μια δυσάρεστη οσμή. Έτσι, στον χάρτη της ανθισμένης πατινάζ της πόλης του εκατομμυρίου, έχει και τα δικά της μαύρα σημεία.
