Τον Μάρτιο του 2014 και το 2016, ήμασταν σε εκδρομές στην Ιερουσαλήμ, το πιο ενδιαφέρον μέρος για μένα ήταν το ορόσημο - το "Watch Wall".
Η ιστορία αυτού του τοίχου προσευχής πηγαίνει μακριά στο παρελθόν, κατά τη στιγμή του ναού, που χτίστηκε Tsar Solomon.
Από μόνη της, ο τοίχος είναι μόνο ένα μικρό μέρος του φράχτη του ναού, αυτό είναι το μόνο που παρέμεινε από το ναό, έτσι οι Εβραίοι και το ονομάζουν μια κραυγή του κλάματος. Κλαίνω στο ναό, από τη στιγμή που είχαν το ναό μας, στο οποίο προσευχόταν και συγκεντρώθηκαν για όλες τις θρησκευτικές αργίες, για το χρόνο που στάθηκαν με έναν τρόπο ενώπιον του Θεού και ζήτησαν από το έλεος.
Τώρα ο τόπος αυτός έχει γίνει δημόσιος σε όλους τους ανθρώπους και κάθε μέρα χιλιάδες προσκυνητές παρακολουθούν αυτό το μέρος, προκειμένου να σε μια μοναδική προσευχή με τους Εβραίους που επέλεξαν οι άνθρωποι του Θεού να προσευχηθούν για τις ανάγκες τους.
Για να φτάσετε στον τοίχο, πρέπει να περάσετε από μερικές απλές διαδικασίες.
Το πρώτο πράγμα είναι τα ρούχα, τα οποία για τις γυναίκες δεν πρέπει να είναι ανοικτές και να προκαλούν. Οι ώμοι και το κεφάλι πρέπει να καλύπτονται αν η φούστα είναι ντυμένη - θα πρέπει να κλείσει τα γόνατα και καλύτερα πριν από το πάτωμα. Για τους άνδρες - καμία μάσκες και σορτς, μόνο πουκάμισα και παντελόνια, επίσης στην είσοδο του ανδρικού μέρους, όλοι οι άνδρες πρέπει να φορούν ένα KIP, το οποίο εκδίδεται δωρεάν στην είσοδο.
Δεύτερον, αυτό είναι το σημείο ελέγχου. Το γεγονός είναι ότι το Ισραήλ είναι συνεχώς σε κατάσταση ετοιμότητας μάχης, λόγω συχνών επιθέσεων αραβικών. Επομένως, στην είσοδο της κραυγής του κλάματος υπάρχει ένα σημείο ελέγχου που θα ελέγξετε τις τσάντες και δεν θα επιτρέπεται να λαμβάνετε αιχμηρά, ραφή και κοπή αντικειμένων, καθώς και γυάλινες φιάλες.
Τρίτον, αυτή είναι η πλύση των χεριών. Κοντά στους τοίχους υπάρχουν ειδικές νιπτήρες, υπάρχουν γερανοί με νερό και γραμμές για πλύση χεριών. Για να πλύνετε σωστά τα χέρια σας, πρέπει να καλέσετε νερό σε μια κανάτα, πλένετε πρώτα ένα χέρι, τότε το δεύτερο. Με την ευκαιρία, είναι, από εδώ, και η έκφραση "χέρι τα πλύσεις χεριών μου". Έτσι αποδεκτή, επειδή είναι αδύνατο να μην οι ιεροί τοίχοι δεν πλένονται τα χέρια.
Η τέταρτη στιγμή είναι η γραφή των σημειώσεων προσευχής. Ενώ οδηγούσαμε στο λεωφορείο, ο οδηγός μας είπε ότι όλες οι σημειώσεις αφαιρούνται από τον τοίχο κάθε μέρα, διαφορετικά θα υπήρχαν βουνά εκεί, πολλές σημειώσεις πέφτουν από τους τοίχους του τοίχου και πέφτουν στο πάτωμα. Ως εκ τούτου, κάθε μέρα τους παίρνουν από εκεί και βάζουν σε ειδικά πλαϊνά κουτιά, τους λεγόμενους τάφους για σημειώσεις. Έτσι, αποδεικνύεται ότι πολλοί άνθρωποι προσεύχονται για αυτές τις σημειώσεις, και φυσικά οι ίδιοι οι Εβραίοι που δεν σταματούν την προσευχή κοντά στον τοίχο του κλάματος το απόγευμα ή τη νύχτα.
Και μου άρεσε επίσης ότι σήμερα δεν κλαίνε όλοι οι Εβραίοι κοντά στον τοίχο, και πολλοί χαίρονται και χορεύουν, ορκίζονται και τραγουδούν τραγούδια. Επίσης, κοντά στον τοίχο υπάρχουν καρέκλες στις οποίες οι άνθρωποι που έρχονται εδώ για πολύ καιρό μπορούν να καθίσουν ανάπαυση, και σε μικρά τραπέζια είναι τα βιβλία των Ψαλών στα Εβραϊκά, οι Εβραίοι τους διαβάζουν και προσεύχονται.
Με την ευκαιρία, ο τοίχος χωρίζεται σε δύο μέρη - άνδρες και γυναίκες. Οι Εβραίοι δεν γίνονται δεκτοί να προσεύχονται για γυναίκες και άνδρες.
Ως αποτέλεσμα, θέλω να πω ότι ήμουν σε πολλά μέρη της Ιερουσαλήμ, αλλά ο τοίχος του κλάματος έγινε ο πιο αξιομνημόνευτος. Κάποια ασυνήθιστη αίσθηση της ειρήνης της ειρήνης αισθάνεται ακριβώς κοντά στον τοίχο.
