Όταν ήμουν σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ινδία, έπεσα δύο ημέρες μακριά και τους πέρασα στην πόλη Hydarabad. Η επιλογή έπεσε σε αυτό το μέρος, καθώς ήθελα να βυθίσω εντελώς τον εαυτό σας στην ινδική ατμόσφαιρα. Το αεροπλάνο μας προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο σε αυτούς. Γκάντι και από εκεί σε ένα ταξί οδηγήσαμε στο ξενοδοχείο. Ο δρόμος πήρε περίπου μία ώρα, αν και η απόσταση είναι μικρή, κάπου 20 χλμ.
Η κίνηση στην Ινδία είναι κάτι χαοτικό, ένα άτομο από άλλη χώρα είναι απολύτως ακατανόητη. Τα σήματα αυτοκινήτων ακούγονται παντού, οι οδηγοί από τα παράθυρα φωνάζουν ο ένας στον άλλο, οι κυκλοφοριακές εμπλοκές είναι τρελοί. Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτα να προκαλεί έκπληξη στο γεγονός ότι η μεταφορά πηγαίνει στο δρόμο. Θεωρούνται ιερά ζώα, έτσι μπορούν να περπατήσουν εκεί που θέλουν.
Το ξενοδοχείο μας αποδείχθηκε αξιοπρεπές, ακόμη και μια πισίνα, μια καταπράσινη περιοχή. Το δωμάτιο είναι καθαρό, περίμενα το χειρότερο. Εκκαθάριση, πήγαμε να επιθεωρήσουμε το περιβάλλον. Η πόλη έχει μια τεχνητή λίμνη, στη μέση του οποίου είναι το άγαλμα του Βούδα. Είναι δυνατόν να κολυμπήσετε σε αυτό για επιπλέον χρέωση και να το σκεφτείτε.
Δεν το κάναμε αυτό, επειδή τίποτα ενδιαφέρον σε αυτό το μάθημα δεν βρήκε.
Το Hyderabad είναι διάσημο για τα παζάρια και τα μαργαριτάρια του. Αφού χτυπήσετε την αγορά, συναντήσετε την απόλυτη Αντισανιτία, βρώμικους ανθρώπους και την επιθυμία να αποκτήσετε κάτι άμεσα.
Δεν απέχει πολύ από την πόλη υπάρχει ένα παλιό φρούριο, ένα μάλλον ενδιαφέρον ιστορικό αντικείμενο. Αλλά από τότε που ήμασταν κοντά της χωρίς έναν οδηγό, δεν μπορώ να πω για την εμφάνισή της.
Από την γνωριμία με το Hyderabad, είχα μόνο αρνητικές εντυπώσεις. Φτώχεια, βρωμιά, χάος ... Συνειδητοποίησα ότι δεν σταμάτησα σε μια όμορφη πόλη και δεν θα έπρεπε να παραπονεθώ για την νηπιακή νηπιαία μοίρα.