Yn Yekaterinburg, fe wnes i fod ar fusnes yn unig, a wnes i fisâu yn y genhadaeth o'r Almaen. Ond digwyddodd fy mod wedi cael llawer o amser rhydd i hyfforddi, ac es i grwydro o gwmpas y ddinas. Doeddwn i ddim yn meddwl ei fod mor fodern. Ni wnaeth canolfannau busnes aml-lawr ildio i'w barn Moscow. Strydoedd potiau, ceir serth, pobl ddifrifol, yn brysio i weithio ... Canol y ddinas yn fwy a mwy fy atgoffa o Moscow.
Gwir, dim ond y ganolfan. Mae'r ardaloedd sy'n weddill yn eithaf cyffredin, nid mor lân a modern.
Fe wnaeth gyfarwydd a oedd yn byw yn Yekaterinburg am beth amser, fy nghynghori i fynd i'r sw. Ni ddywedaf fod rhywbeth arbennig. Mae'r sw fel sw, mawr, yn eithaf glân ... Rwyf yn gyffredinol yn amheus am y lleoedd eich hun.
Ond roeddwn i'n ei hoffi, felly mae'r rhain yn henebion. Oedd ar yr arglawdd ger yr argae, gwelwyd nifer o driciau diddorol. Yn gyntaf, yr heneb i Vladimir Vysotsky a Marina Vlad. Rwy'n ei hoffi pan nad yw'r heneb yn darlunio person yn unig, ond mae'n trosglwyddo rhywfaint o foment o'i fywyd. Yr un hwn. Mae'n teimlo hanes. Yn ail, mae hwn yn heneb i'r person anweledig. Gwreiddiol, dim ond traciau yn asffalt. Yn fy marn i, yn economaidd ac yn greadigol. O'r un gyfres, heneb y bysellfwrdd, nid yn economaidd iawn, ond yn anarferol. Ac mae llawer o henebion mor hwyl yn y ddinas.
O'r daith, sylweddolais fod trigolion Yekaterinburg yn fusnes, ond y rhai sy'n gwybod sut i jôc pobl. Beth sy'n cŵl iawn.