Dechreuodd ein cydnabyddiaeth ag Asia gyda Fietnam, i fod yn fwy cywir - o dref daleithiol fach Vungtau. Fe wnaethom deithio trwy Ho Chi Minh City: awyren yno, ac o Ho Chi Minhulus i Wyngtau - trwy dacsi. Yr argraff gyntaf: Bach iawn, yn fudr, ond ar yr un pryd tref liwgar iawn.
Nid wyf yn gariad traeth mawr, felly ni dreuliasom lawer o amser ar y môr. Yn y bôn aeth i'r traeth yn gynnar yn y bore, gwylio, wrth i drigolion lleol ddal berdys a physgod drostynt eu hunain ac i'w gwerthu. Gyda llaw, mae pobl leol yn cael eu sychu mewn dillad. I ni roedd yn wyllt. Yn gyffredinol, mae'r môr yn gynnes iawn ac yn eithaf glân, fel y traeth ei hun.
Nid oedd unrhyw broblemau gyda phrydau yn Vungtau: Ar bob cornel pob math o siopau, caffis. Mae'r gegin yn Asiaidd yn bennaf, ond os dymunir, gallwch ddod o hyd i fwyd Ewrop yn hawdd. Er gwaethaf peth anwrthisaniaeth, nid oedd gennym unrhyw heintiau a gwenwyno coluddol.
Yn ystod y daith, nid oedd gennym y nod i archwilio'r holl olygfeydd ac ymweld â'r nifer mwyaf o leoedd. Y tu hwnt i derfynau Vungtau ni wnaethom adael, cerddodd o amgylch y parciau lleol, ymwelodd â Fferm Crocodile, mewn sawl temlau, yn y marchnadoedd. Fe wnaethant geisio dal awyrgylch y lle hwn a socian mewn diwylliant lleol.
Mae agwedd trigolion lleol yn eithaf cyfeillgar. IRANTORRINE "Madame", gan fod pob un ohonom yn cael ei alw, yn achosi parch lleol a mwy o ddiddordeb. Yn wir, fel ym mhob man, teimlir ... darllenwch yn llwyr